Akta z 1913 roku: Dział finansowy (1 j.a.): książka kasowa; Akta z 1940 roku: sprawy budżetowe (1 j.a.); Akta z lat 1943-1950[1951]: Dział ogólno-organizacyjny (16 j.a. ): granice miasta, sprawy osobowe członków Zarządu, szkolenie pracowników, zebrania własne, sprawy organizacyjne MRN; Dział finansowo-budżetowy (28 j.a.): budżet miasta, sprawozdania rachunkowe, dochody budżetowe; Dział podatkowy (28 j.a): księgi podatkowe, rejestry gospodarstw i wymiaru podatku gruntowego, podatek od lokali i nieruchomości, świadczenia drogowe; Dział administracyjny (15 j.a.): opieka społeczna, akcja sanitarno-porządkowa, rejestracja analfabetów, wojskowe karty ewidencyjne osób podlegających służbie wojskowej; Ewidencja ludności (4 j.a.): księgi wydanych dowodów tożsamości, ewidencja i kontrola ruchu ludności.

Miasto Terespol - miasto prywatne, w XVII w. Jana Bogusława Słuszki, kasztelana wileńskiego, w XVIII - Jerzego Fleminga, wojewody pomorskiego; prawa miejskie uzyskało w końcu XVII w. W wyniku podziału Królestwa Polskiego na powiaty i gminy, dokonanego w 1867 r. (Dz. P. K. P. t. 66, s. 279n.), Terespol znalazł się w powiecie bialskim guberni siedleckiej (w latach 1912-1915 - guberni chełmskiej). W okresie międzywojennym - województwo lubelskie, podczas okupacji - dystrykt lubelski. W 1950 r. na mocy ustawy o terenowych organach jednolitej władzy państwowej (Dz. U. Nr 14, poz. 130) powołano Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Terespolu. Siedziba miasta - Terespol. Status prawny - administracja miejska. Ustrój miast w Polsce przedrozbiorowej z reguły opierał się na prawie magdeburskim. Po uzyskaniu przywileju lokacyjnego władza w mieście przechodziła w ręce wójta dziedzicznego. Z czasem powstawała rada miejska reprezentujaca interesy mieszkańców i zależna, w przypadku miast prywatnych, od właściciela miasta. Liczba rajców była różna i zależała od wielkości miasta. Na ich czele stał burmistrz, zwykle zmieniający się co kwartał. W okresie Księstwa Warszawskiego w miastach mniejszych władzę sprawował burmistrz wraz z ławnikami i radą municypalną. Podstawę prawną organizacji władz miejskich stanowił dekret księcia Fryderyka Augusta z dn. 23 lutego 1809 r. (Dz. P. K. W. t. I, s. 227-236). Po ustanowieniu Królestwa Polskiego ustrój miasta został oparty na postanowieniach namiestnika z dn. 3 lutego 1816 r. i 30 maja 1818 r. (Dz. P. K. P. t. I, s. 2-103; t. II, s. 56-65). W 1843 r. urzędy municypalne zostały przekształcone w magistraty. Po upadku powstania styczniowego władze carskie zniosły stosunki dominialne w miastach na mocy ukazu z 1866 r., likwidując zależność miast prywatnych od byłych właścicieli. W tym okresie magistraty miast ulegają dalszym przekształceniom z organów samorządowych w administracyjne, uzależnione całkowicie od władz zaborczych. W okresie międzywojennym całokształt spraw związanych z organizacją samorządu miejskiego na terenie byłego zaboru rosyjskiego regulował dekret z dn. 4 lutego 1918 r. (Dz. P. R. P. Nr 13, poz. 140) oraz ustawa z dn. 23 marca 1933 r. (Dz. U. Nr 35, poz. 294). Podczas okupacji hitlerowskiej ustała działalność samorządu miejskiego; na czele miasta stał burmistrz komisaryczny. Zarządy miast podporządkowano całkowicie władzom okupacyjnym i zmuszano do pracy na rzecz okupanta. Po wyzwoleniu Krajowa Rada Narodowa wydała w dn. 11 września 1944 r. dekret o organizacji i działaniu rad narodowych (Dz. U. Nr 5, poz. 22) i dekret o organizacji i zakresie działania samorządu terytorialnego w dn. 23 listopada 1944 r. (Dz. U. Nr 14, poz. 74). Na ich podstawie powołano zarządy miejskie jako organy wykonawcze miejskich rad narodowych. W 1950 r. nastąpiła całkowita reorganizacja organów administracji i samorządu, w związku z ustawą o terenowych organach jednolitej władzy państwowej.