1. Administracja ogólna 1799-1878; sygn. 1-10; 10 j.a. - regulamin ubogich (Landarmenreglement), ogólne przepisy państwowe, powoływanie przedstawicieli miast do współpracy w sprawach ubogich, zatrudnienie pracowników zakładów wychowawczych i opiekuńczych, reforma opieki społecznej, przekazanie opieki nad ubogimi, upośledzonymi umysłowo, głuchymi, ociemniałymi administracji prowincjonalnej. 2. Finanse 1813-1873; sygn. 11-31; 21 j.a. - prowincjonalna kasa opieki społecznej, pożyczki dla kasy ubogich, regulacja własności zakładu dla ubogich w Ückermünde, sprawy rachunkowe, zbiórki pieniędzy. 3. Zakład dla ubogich w Ückermünde (Landarmenanstalt) 1811-1913; sygn. 32-71; 40 j.a. - poprawa organizacji, rozbudowa, remonty zakładu, pracownicy, administracja, sprawozdania z działalności i statystyka, zakup browaru, gorzelni i folwarku w Neuhof, budżet zakładu, spory o granice i prawo do polowania w Neuhof, sprawy komunalne posiadłości zakładu w Neuhof, zniesienie przywileju wypasu, gipsarnia. 4. Zakład dla ubogich w Szczecinku (Landarmenanstalt Neustettin) 1815-1877; sygn. 72-93; 22 j.a. - instrukcja służbowa dla urzędników, przepisy porządkowe, registratura zakładu, sprawozdania roczne i statystyka, budżety, zakup gruntów, założenie folwarku, działalność gospodarcza zakładu, budowa, remonty budynków.

Generalna Dyrekcja do Spraw Opieki nad Krajowymi Biednymi (Generallandarmenverpfle-gungs-Direktion) powołana została regulaminem z 1799 r. jako instytucja stanowa, mająca zarządzać dwoma prowincjonalnymi domami pracy w Ückermünde i Szczecinku i tym samym doprowadzić do zlikwidowania na Pomorzu żebractwa i włóczęgostwa. Podlegała ona Generalnemu Dyrektorium, a na jej czele stał każdorazowy prezydent Pomorskiej Kamery Wojenno-Skarbowej w Szczecinie. Sześciu członków dyrekcji wybierał landtag spośród przedstawicieli szlachty i miast. Zakończenie działalności dyrekcji wiązało się ze zniesieniem ustroju stanowego. Jej kompetencje przejęła 8 I 1811 r. Deputacja Policyjna Rejencji Pomorskiej, w której posiedzeniach, dotyczących spraw krajowych biednych, uczestniczyli reprezentanci stanów (ständische Deputirte für das Landarmenwesen). Po odnowieniu ustroju stanowego w 1823 r. sejmy komunalne ponownie przejęły sprawy opiekuńcze i na podstawie nowego regulaminu z 26 III 1831 r. przywróciły Generalną Dyrekcję do Spraw Opieki nad Krajowymi Biednymi. Jej nową rolę można scharakteryzować jako doradczo-opiniodawczą. Członków dyrekcji wybierał Sejm Komunalny dla Pomorza Tylniego i Starego Pomorza Przedniego, a było ich sześciu, po trzech ze szlachty oraz trzech z miast i obszarów wiejskich. Dyrekcja nie prowadziła bieżącej administracji, a jej członkowie tak jak dawniej mieli być wzywani na obrady przez rejencje. Ponadto jeden z członków dyrekcji miał obowiązek dokonywania raz do roku wizytacji w obu domach pracy. Instytucja ta funkcjonowała tylko do końca 1832 r., a jej kompetencje przejął Wydział Stanowy (Landstube) sejmu komunalnego. Z planami kolejnego powołania dyrekcji wystąpiono podczas prac nad rewizją regulaminu, dotyczącego opieki nad krajowymi biednymi. Wynikały one z potrzeby dostosowania regulaminu do nowych ustaw o pomocy biednym i walce z żebractwem oraz włóczęgostwem z lat 1842–1843. Mimo to nie został on zmodyfikowany i dopiero wydana na początku lat siedemdziesiątych XIX w. ustawa o pomocy ubogim w miejscu zamieszkania (Unterstützungwohnsitzgsetz) spowodowała zmiany w tej dziedzinie. Na podstawie zarządzenia z 29 VII 1871 r. powołano bowiem w roku następnym urząd Dyrektora do Spraw Opieki nad Krajowymi Biednymi (Director für das Landarmenwesen), który to wraz z sejmikiem komunalnym i Wydziałem Stanowym miał partycypować w administrowaniu opieką nad krajowymi biednymi. Do jego kompetencji należało, m.in. reprezentowanie Związku Krajowych Biednych na zewnątrz, prowadzenie jego bieżących spraw pomiędzy obradami Wydziału Stanowego, nadzór nad zakładami opiekuńczymi, decyzje o sposobie opieki nad poszczególnymi krajowymi biednymi itp. Instytucja ta jednak nie funkcjonowała długo, gdyż na mocy nowej ordynacji prowincjonalnej z 29 VI 1875 r. i królewskiego zarządzenia z 27 XII 1876 r. działające dotąd na terenie prowincji pomorskiej dwa odrębne (na terenie rejencji szczecińskiej i koszalińskiej oraz na terenie rejencji stralsundzkiej) Związki Krajowych Biednych połączono w jeden i od 1 I 1877 r. prowadzenie jego spraw przekazano Związkowi Prowincjonalnemu (Provinzialverband), a dokładniej jego organom w postaci Wydziału Prowincjonalnego (Provinzialausschuß), Starosty Krajowego (Landeshauptmann) i Sejmu Prowincjonalnego. Okres przejęcia akt zakładów opiekuńczych przez archiwum szczecińskie oraz ich losy w czasie II wojny światowej są nieznane.