Akta notarialne z lat 1917 - 1933, 1945 - 1951, sygn. 1 - 82. W księdze z 1951 (sygn. 1) oprócz akt notariusza Bugajskiego (Nr 3 - 132) znajdują się także akta (Nr 1 - 15) sporządzone przez pełniącego obowiązki notariusza Stanisława Tokarskiego; Skorowidza z lat 1917 - 1928, 1947 - 1950, sygn. 83 - 96. Skorowidz za lata 1945 - 1946 znajduje się w zespole Nr k.z. 535 Akta notariusza Jana Karolczyka w Kłobucku (sygn. 30).

W Księstwie Warszawskim instytucja notariatu, wzorowana na francuskim ustawodawstwa cywilnym, wprowadzona została ustawą notarialna z dnia 4 sierpnia 1808 roku. Zgodnie z jej zapisami notariusze byli urzędnikami publicznymi ustanowionymi do przyjmowania aktów i kontraktów urzędowych oraz do wydawania z nich wyciągów i wypisów. Powyższa ustawa obowiązywała z niewielkimi zmianami do roku 1876, kiedy to wprowadzono rosyjską ustawę notarialną. Współczesny polski notariat zaczął kształtować się w 1918 roku. Podstawą do unifikacji przepisów w zakresie prawa notarialnego był dekret Rady Regencyjnej z dnia 3 lipca 1918 roku (Dziennik Praw Król. Pol. Nr 7 z 1918 roku, s. 39). W 1933 roku Rozporządzeniem Prezydenta RP weszły w życie nowe przepisy Prawa o notariacie (Dz.U. RP Nr 84, poz. 609). Notariusze stali się funkcjonariuszami publicznymi, mianowanymi i odwoływanymi przez ministra sprawiedliwości. Ich liczbę oraz siedziby w okręgu każdego sądu okręgowego także wyznaczał minister sprawiedliwości w drodze rozporządzenia. Do ich kompetencji należało: sporządzanie aktów notarialnych, zawierających dobrowolne oświadczenie stron lub stwierdzenie faktów. Mieli oni obowiązek prowadzić następującą dokumentację swoich czynności: repertoria aktów notarialnych, księgi protestów, skorowidze alfabetyczne, księgi depozytów, księgi przychodów i rozchodów. Po upływie każdego roku kalendarzowego akta i protokoły miały być ułożone chronologicznie, a następnie oprawione. W kancelarii przechowywane były księgi z ostatnich pięciu lat. Akta starsze przekazywano do archiwum notarialnego, mieszczącego się przy właściwym sądzie. Do archiwum notarialnego przejmowano również dokumentacje w przypadku ustania działalności danego notariusza. W 1951 roku nastąpiła nacjonalizacja instytucji notariatu. Na mocy ustawy z dnia 25 maja 1951 roku Prawo o notariacie (Dz.U. Nr 36, poz. 276) powołano z dniem 1 stycznia 1952 roku państwowe biura notarialne. Notariusz Lucjusz Bugajski rozpoczął swoja działalność prawdopodobnie w 1917 roku. Jego kancelaria miała swoją siedzibę w Kłobucku. W latach 1917 - 1925 mieściła się ona przy ulicy Staromiejskiej, później Grodzkiej, a latach 1926 - 1932 przy ulicy Staszica. W trakcie swojej działalności kancelaria odbywała także sesje wyjazdowe w Krzepicach. Początkowo Bugajski był rejentem przy Sądzie Okręgowym w Częstochowie i Królewsko-Polskim Sądzie Okręgowym w Częstochowie, a następnie urzędował jako notariusz przy Wydziale Hipotecznym Sądu Pokoju w Częstochowie i Wydziale Hipotecznym Sądu Grodzkiego w Częstochowie. W 1934 roku Lucjusz Bugajski zostaje przeniesiony do miejscowości Skidl, koło Grodna. W latach 1936 - 1945 był notariuszem w Radomsku. Po zakończeniu II wojny światowej Lucjusz Bugajski prowadził przez kilka miesięcy kancelarię w Sierpcu. 8 sierpnia 1945 roku zostaje ponownie przeniesiony do Kłobucka, gdzie obejmuje stanowisko po Janie Karolczyku. Trudno ustalić czy zakończenie działalności Bugajskiego w 1951 roku miało związek z nacjonalizacja notariatu, czy z innymi przyczynami. Przez krótki okres czasu od 8 do 31 sierpnia 1951 roku księgi Lucjusza Bugajskiego kontynuował Stanisław Tokarski, podpisujący się jako pełniący obowiązki notariusza.

Wstęp napisały: Agnieszka Pepłowska, Katarzyna Pisarek, Joanna Sowa. Inwentarz sporządziły: Agnieszka Pepłowska, Katarzyna Pisarek (2002). Inwentarz wpisany do bazy danych IZA 2.0.