Dokumentacja w układzie chronologiczno - rzeczowym, obejmująca duplikaty (wtóropisy) akt urodzeń, małżeństw i zgonów z lat 1904 - 1914,

Parafia została erygowana dnia 23 kwietnia 1903 roku przez biskupa kieleckiego Tomasza Kulińskiego. Objęła ona miejscowości: Pińczyce i Huta Stara, wydzielone z parafii w Koziegłowach. W roku 1904 z terenu utworzonej parafii wydzielona tak zwane Pustkowie, znajdujące się na terenie miejscowości Huta Stara i włączono je z powrotem do Koziegłów. W 1927 roku do parafii Pińczyce dołączono wieś Koclin, znajdującą się do tego czasu na obszarze parafii w Koziegłówkach. Rejestracja aktów stanu cywilnego z parafii Pińczyce została rozpoczęta od stycznia 1904 roku. Sposób prowadzenia akt stanu cywilnego na terenie zaboru rosyjskiego regulowały przepisy Kodeksu Cywilnego Królestwa Polskiego uchwalonego 13 czerwca 1825 roku, a obowiązującego od 1 stycznia 1826 roku. Zgodnie z postanowieniami Kodeksu, świecka rejestracja zdarzeń stanu cywilnego zrównana została z rejestracja kościelną, w wyniku czego złączone zostały akta stanu cywilnego z metrykami kościelnymi. Zapis ten określony w art.. 71 Kodeksu dotyczył osób należących do tak zwanych wyznań chrześcijańskich, czyli: rzymskokatolickiego, greckokatolickiego, prawosławnego, ewangelicko-augsburskiego i ewangelicko-reformowanego. Oznaczało to, że osoby duchowne, w przypadku wyznania rzymskokatolickiego - proboszczowie parafii, po odprawieniu określonego obrzędu religijnego (chrztu, ślubu, pogrzebu) spisywali akta stanu cywilnego. Rejestracja aktów prowadzona była w dwóch odrębnych seriach ksiąg - księgach unikatów (pierwopisów) i duplikatów (wtóropisów). Unikaty zakładane były osobno dla aktów urodzeń, małżeństw i zgonów. Prowadzono je przez dowolna liczbę lat, aż do zapisania wszystkich kart w danym tomie. Natomiast księgi duplikatów zakładane były na każdy rok kalendarzowy i rejestrowano w nich ( w wydzielonych częściach) wszystkie rodzaje aktów. Po zamknięciu księgi dla poszczególnych rodzajów akt sporządzany był skorowidz alfabetyczny z odniesieniem do numeru metryki. W przypadku akt małżeństw skorowidz sporządzano według nazwiska mężczyzny. Pierwopisy przechowywane były w miejscu ich wytworzenia, czyli w parafiach, natomiast wtóropisy przekazywano do archiwum hipotecznego właściwego sądu pokoju. Oprócz unikatów i duplikatów ksiąg w parafiach gromadzone były tak zwane alegata, czyli dokumenty załączane do akt małżeństw (zwane również aneksami lub aktami zbiorowymi). Stanowiły je takie dokumenty jak: odpisy metryk urodzenia lub chrztu małżonków, w przypadku ponownego ślubu akta zgonu zmarłego małżonka, zapowiedzi wygłaszane w parafiach. Alegata składane były z duplikatami ksiąg metrykalnych w archiwach sądowych. Szczegółowe zasady sporządzania aktów stanu cywilnego regulował wspomniany wyżej Kodeks Cywilny Królestwa Polskiego i wydawane do niego akty wykonawcze. Normatywy te określały zarówno treść i formę aktów, termin dokonywania rejestracji od momentu zdarzenia, jak i sprawy związane z przygotowaniem ksiąg. Dużą wagę przywiązywano również do odpowiedniego zabezpieczenia akt stanu cywilnego - mały być one spisane na papierze dobrej jakości, a same księgi miały posiadać solidne i trwałe oprawy. Zgodnie z obowiązującymi przepisami duchowni pełniący funkcję urzędników stanu cywilnego nie mogli dokonywać żadnych poprawek lub skreśleń w sporządzonym już akcie. Niedopuszczalne było również stosowanie skrótów bądź oznaczanie liczb cyframi - daty zapisywano słownie. Od 1868 roku, na mocy przepisów Komitetu Urządzającego z dnia 10/22 listopada 1867 roku, akta stanu cywilnego sporządzane były w języku rosyjskim. Wprowadzona została również podwójna datacja, według kalendarza gregoriańskiego i juliańskiego. Rejestracja akt stanu cywilnego w parafiach prowadzona była do 1945 roku. Od 1 stycznia 1946 roku, na mocy przepisów Dekretu Rady Ministrów z dnia 25 września 1945 roku Prawo o aktach stanu cywilnego, rozpoczęły działalność państwowe urzędy stanu cywilnego.