Zbiór „Starodruki” zawiera 391 jednostek w językach: łacińskim, niemieckim, włoskim, francuskim, ormiańskim, greckim, hebrajskim i polskim, drukowanych we Włoszech, Francji, Niemczech, Holandii, Szwajcarii i Polsce. Większość druków to publikacje rzadkie, jeżeli nie unikatowe. Ze względu na bardzo zły stan zachowania niektórych jednostek, nie jest możliwe ustalenie tytułów niektórych druków (w takich przypadkach tytuł stanowią pierwsze zapisy na zachowanych stronach), a także innych informacji, takich jak autor i szczegóły wydawnicze. W rubryce "Znak teczki" podano, jeżeli się zachowała, sygnaturę pochodzącą z biblioteki stanisławowskiej. Najstarsze datowane dzieło to, wydany w Bazylei w 1544 r. „Onomasticon propriorum nominum, virorum, mulierum, sectarum, populorum, idolorum, syndrum, ventorum, vabium, marium, fluviorum, montium, et reliquorum ….” autorstwa znanego szwajcarskiego bibliografa i bibliofila Konrada Gesnera. Kolekcja obejmuje bogaty zbiór poloników (ponad 100 pozycji). Najstarsze wśród nich dzieła to wydane: w języku łacińskim, w Krakowie w 1620 r., „Practicarum observationum ex iure civili et saxonico... centuria prima” autorstwa Andrzeja Lipskiego, biskupa krakowskiego i kanclerza wielkiego koronnego oraz w języku polskim, w drukarni Schedla także w Krakowie, w 1674 r. „Arka Testamentu zamykająca w sobie kazania niedzielne całego roku na dwie części rozdzielone” Szymona Starowolskiego kantora tarnowskiego, kaznodziei i pisarza politycznego. W zbiorze znajduje się również kilkanaście druków ormiańskich, m.in. wydane: w 1692 r. w Amsterdamie „Շարակնոց” (Hymnarz), w 1704 r. w Wenecji „Խրատականք եւ հոգեշահք քարոզք” (Upominające i zbawienne dla duszy kazania), w 1726 r. „Գիրք աղօթից սրբոյն Գրիգորի Նարեկացւոյ հոգեկիր հռետորի” (Księga modlitw świętego Grzegorza z Nareku, natchnionego mówcy). Wiele książek pochodzi z drukarni jezuickich, wśród nich dzieła jezuitów polskich (Jerzy Gengell, Piotr Skarga, Teofil Rutka, Stefan Poniński) oraz innych narodowości (Diego da Celada, Vincent Houdry, Matthias Faber, Louis Bourdaloue, Jean Crasset). Część zbioru stanowi z pewnością spuściznę po zlikwidowanym klasztorze stanisławowskim Trynitarzy, a wśród nich, wydany we Lwowie nakładem drukarni klasztornej podręcznik „Compendium antilogiarum seu contradictionum apparenter talium Sacrae Scripturae…” autorstwa Mariana Sikorskiego od św. Stanisława, trynitarza i historyka zakonu. Prawie połowa kolekcji wymaga pilnej konserwacji.

Kolekcję „Starodruki” stanowi zbiór publikacji pochodzących z biblioteki kościoła ormiańskiego w Stanisławowie. Biblioteka ta, zawierająca kilkaset woluminów, w tym, obok starodruków, także dzieła nowsze oraz rękopisy, znajdowała się początkowo w budynku kościoła. W latach dwudziestych poprzedniego stulecia, ówczesny proboszcz parafii stanisławowskiej, ks. Franciszek Komusiewicz, z myślą o stworzeniu muzeum ormiańskiego, zabezpieczył księgozbiór, umieszczając go na plebanii. Kościelną bibliotekę ormiańską stanowiły głównie księgi kościelne oraz dzieła o treści teologicznej, prawniczej, historycznej i geograficznej. Duża część księgozbioru pochodziła ze skasowanego w końcu XVIII w. klasztoru OO. Trynitarzy w Stanisławowie. Niektóre pozycje posiadają ekslibrisy dawnych właścicieli prywatnych. Po II wojnie światowej księgozbiór biblioteki trafił, przynajmniej częściowo, do Polski i był przechowywany w kościele św. Piotra i Pawła w Gdańsku (ul. Żabi Kruk) oraz w Gliwicach, w kościele ormiańskokatolickim pw. Świętej Trójcy. Od 2006 r. znajduje się pod opieką Fundacji Kultury i Dziedzictwa Ormian Polskich.