sygn. 1-2: "Altgemeinde Haynau", 1762-1882; sygn. 3-9: piekarze, 1771-1933; sygn. 10-17: bednarze, 1569-1901; sygn. 18-25: rzeźnicy, 1536-1934; sygn. 26-33: wyrobnicy metalowi, 1890-1934; sygn. 34-71: młynarze, 1694-1934; sygn. 72-86: siodlarze, powroźnicy i tapicerzy, 1610-1938; sygn. 87-98: ślusarze i stolarze, 1709-1938; sygn. 99-106: kowale, 1724-1932; sygn. 107-109: kołodzieje, 1854-1934; sygn. 110-115: krawcy, 1630-1925; sygn. 116-128: szewcy, 1564-1938; sygn. 129: garncarze, 1654-1852; sygn. 130-132: sukiennicy, 1616-1926.

Cechy były ugrupowaniami zrzeszającymi rzemieślników określonych specjalności, istniejące w krajach zachodnioeuropejskich już od IX w. W Polsce upowszechniły się około w. XIII. Polski termin "cech" pochodzi od niemieckiego "Die Zeche" - cecha, czyli rodzaj znaku symbolizującego dane rzemiosło. Zrzeszały rzemieślników jednej lub kilku pokrewnych pecjalności, a ich zadaniem była obrona interesów rzemieślników, reglamentowanie produkcji, kontrola jakości, ustalanie cen, sposobu i czasu nauki zawodu. Oprócz tego cechy troszczyły się o życie religijne czy kulturalne swoich członków, miały również zobowiązania związane z obronnością miast. Były instytucjami samorządnymi, posiadającymi wewnętrzną strukturę. Zakres działalności określał statut i przywileje zatwierdzone przez radę miasta lub panującego. Bardzo ważnym zadaniem organizacji cechowych było sprawowanie kontroli jakości wyrobów i zgodności z ustalonymi przepisami, szczególnie w rzemiosłach metalowych - złotnictwie i konwisarstwie. Obowiązkiem pozazawodowym członków cechów, ale ważnym dla funkcjonowania miast, była ich obrona i służba przeciwpożarowa. Poszczególnym cechom przydzielane były bramy i odcinki murów obronnych, przy których ich przedstawiciele trzymali straż. W ramach obrony przeciwpożarowej cechy musiały posiadać własny sprzęt i uczestniczyć w akcjach ratowniczych (na podstawie: http://www.mnwr.art.pl/archiwum.html#obyczaje str. internetowa Muzeum Narodowego we Wrocławiu).