1) Skorowidze (sygn. 1-28; 1902-1933). 2) Repertoria i księgi opłat (sygn. 29-84; 1902-1933). 3) Akta notarialne (sygn. 85-149; 1902-1933).

Notariat został ustanowiony w 1808 r. wraz z wprowadzeniem w Księstwie Warszawskim Kodeksu Napoleona, który wymagał dla wielu czynności prywatno-prawnych formy aktu notarialnego. Był on wzorowany na francuskiej ustawie notarialnej z 1803 r. Obowiązywała ona także w Królestwie Polskim, aż do wprowadzenia 13 lipca 1876 r. rosyjskiej ustawy notarialnej z 1866 r., dostosowanej jednakże do miejscowych warunków (Zbiór Praw, t. VI, s. 206-221). Istotną zmianą było przekształcenie statusu notariusza z urzędnika publicznego na państwowego, ale nadal opłacanego przez osoby na rzecz których wykonywał świadczenia. Wchodził on w skład sądu okręgowego miejsca swego urzędowania, działając pod jego kontrolą. Czynności notarialne wykonywane były w kancelariach hipotecznych sądów okręgowych lub pokoju. Notariuszy mianował, na wniosek prezesa sądu okręgowego, starszy prezes Warszawskiej Izby Sądowej. Obniżono wymagania kwalifikacyjne – kandydaci na notariuszy nie musieli mieć wykształcenia prawniczego, wystarczał sam egzamin praktyczny ze znajomości prawa notarialnego i hipotecznego oraz redagowania aktów. Uprawnienia notariusza pozostały takie same jak w ustawie z 1808 r. tj. przyjmowanie aktów i kontraktów, którym strony chciały lub musiały nadać cechę taką, jak aktom publicznym. Miał także obowiązek je przechowywać i wydawać z nich wyciągi. Większość akt notarialnych dotyczyła umowy kupna-sprzedaży nieruchomości i ruchomości, zaciągania pożyczek, darowizn, pełnomocnictw, podziałów majątku, testamentów, intercyz przedślubnych, czy zawierania spółek. Ważną zmiana praktyczną było wprowadzenie formy przymusowej aktu notarialnego w zakresie przejścia lub ograniczenia prawa własności nieruchomości. Językiem urzędowym stał się rosyjski. Rosyjska ustawa notarialna, z niewielkim zamianami, obowiązywała na terenach byłego Królestwa Polskiego także po odzyskaniu niepodległości, do końca 1933 r., kiedy wprowadzono nowe „Prawo o notariacie” ujednolicające w całej Polsce organizację notariatu (DzU, nr 84, poz. 609). Zmieniono tylko nazwę urzędu z rejenta na notariusza (DzU 1918, nr 7, poz. 16), choć de facto w Kaliszu wszyscy po 1876 r. używali nazwy „notariusz” . Utrzymano także podział na notariuszy urzędujących przy Wydziałach Hipotecznych Sądów Okręgowych i Sądów Pokoju. W lipcu 1919 r. minister sprawiedliwości utworzył urząd notariusza przy Wydziale Hipotecznym Sądu Pokoju z siedzibą w Błaszkach (Dziennik Praw Państwa Polskiego, nr 57, poz. 348). Ponadto 1 czerwca 1931 r. utworzono przy Sądzie Grodzkim w Kaliszu jeszcze jeden urząd notariusza z siedzibą w Kaliszu, który zlikwidowano już 2 października t.r. (MP, nr 76, poz. 126 oraz nr 227, poz. 310). Stanisław Bzowski był notariuszem przy Wydziale Hipotecznym Sądu Okręgowego w Kaliszu. Pierwszy zachowany akt w jego kancelarii został sporządzony 10 lutego 1902 r., a ostatni przed wybuchem I wojny 1 sierpnia 1914 r. Zniszczenie Kalisza w sierpniu t.r. spowodowało przerwę w działalności kancelarii. Wznowiła ona działalność 5 sierpnia 1915 r., a zakończyła 28 grudnia 1933 r.