1) Akta osobowe funkcjonariuszy więziennych: kwestionariusze osobowe, życiorysy, przebieg służby, różna korespondencja urzędowa (sygn. 1-58; [1919] 1939-1945). 2) Akta osobowe więźniów: Formularze z danymi osobowymi, kopie kart więziennych, korespondencja sądowa i rodzinna, odpisy wyroków sądowych. Przestępstwa: antyniemieckie wypowiedzi (7 j.a.), fałszowanie dokumentów (35 j.a.), kłusownictwo (7 j.a.), kradzież (448 j.a.), morderstwo (13 j.a.), niedozwolona jazda koleją (15 j.a.), niedozwolone posiadanie broni (10 j.a.), nielegalne przekraczanie granicy (131 j.a.), nielegalny handel (949 j.a.), nielegalny ubój (214 j.a.), niepłacenie podatku (8 j.a.), podpalenie (29 j.a.), pomoc jeńcom (2 j.a.), pomoc Żydom (3 j.a.), przechowywanie i słuchanie radia (8 j.a.), przekraczanie przepisów i zarządzeń (12 j.a.), przemyt (11 j.a.), szkody gospodarcze (143 j.a.), wyrób samogonu (140 j.a.), zniewaga Niemców (4 j.a.), żebractwo (17 j.a.), brak danych (3 j.a.) (sygn. 59-2267; 1939-1945). 3) Kartoteka więzienna: znormalizowane formularze zawierające dane osobowe, rodzaj przestępstwa i czas spędzony w więzieniu (ich kopie umieszczano w aktach osobowych więźnia) (0,50 m.b.; 1939-1945).

Więzienie w Kaliszu okresu okupacji hitlerowskiej działało przy miejscowym sądzie krajowym (Landgericht) od września 1939 r. do stycznia 1945 r. Było to tzw. więzienie samodzielne i podlegało bezpośrednio prokuratorowi generalnemu w Poznaniu. (Mieściło się w budynku, który od połowy XIX w. po dzień dzisiejszy spełnia funkcję aresztu i więzienia). Więzienie kilkakrotnie zmieniało nazewnictwo, co związane było z reorganizacją sądownictwa i zmianami w funkcjach kaliskiego więzienia. Najpierw było to Gefängnis (więzienie), od 10 marca 1941 r. Haftanstalt (areszt), a od stycznia 1942 r. Stammlager (Haftanstalt) (macierzysty obóz karny-areszt). Więzienie (Gefängnis, potem Haftanstalt) przeznaczone było dla więźniów śledczych oraz skazanych, mężczyzn i kobiet narodowości polskiej i niemieckiej (także nieletnich), na kary aresztu niezależnie od wysokości kary oraz krótkie i dłuższe kary więzienia. W styczniu 1942 r. utworzono w więzieniu osobny oddział (Stammlager), w którym przebywali mężczyźni i kobiety (Polacy i Żydzi) odbywający karę obozu karnego (Straflager). Oprócz więźniów sądowych osadzała tu także aresztowanych policja. Skazani pochodzili głównie z okręgów sądów krajowych w Kaliszu i Łodzi. Od 18 września 1942 r. do końca okupacji na mocy zarządzenia generalnego prokuratora w areszcie kaliskim wykonywano wyroki śmierci na Polakach. Na czele więzienia stał kierownik (Amtsleiter). Podlegał mu personel administracyjny i nadzorczy. W administracji funkcjonowały: kancelaria, dział personalny, dział finansowy oraz gospodarczy. Do najważniejszych zadań należało prowadzenie dokumentacji dotyczących poszczególnych więźniów (czyli księgi rejestrów, kartoteki więźniów i teczki akt osobowych). Personel nadzorczy dzielił się na kilka grup według wyszkolenia i stopnia: inspektorów, pierwszych głównych wachmistrzów (I Hauptwachtmeister), starszych wachmistrzów (Oberwachmeister) oraz dozorców pomocniczych (Hilfsaufseher). Dnia 1 lutego 1941 r. przebywało w więzieniu 115 mężczyzn i 50 kobiet; 30 lipca 1943 r. 422 mężczyzn i 126 kobiet. W sumie (sądząc po numerach księgi więziennej) w kaliskim więzieniu Kaliszu w okresie od 1939 do 1945 przebywało ponad 15 tys. osób. Dnia 20 stycznia 1945 r. więźniów z Kalisza ewakuowano do więzienia w Waldheim w Saksonii.

Zmikrofilmowano sygn. 889, 900, 901, 904, 931, 937, 947, 990, 1149, 1186, 1277, 1301, 1339, 1402, 1408, 1409, 1436, 1442, 1502, 1564, 1600, 1621, 1635, 1663, 1847, 1926, 1927 i 1928 (OK 6938-6965)