Akty notarialne nr 1-329/44 nr 1-227/45

Instytucja notariatu wzorowana na systemie francuskim została wprowadzona w Księstwie Warszawskim ustawą notarialną z roku 18081. Ustawa ta określała funkcjonowanie notariatu oraz czynności notariuszy, których wypełnianie w zakresie zadań i obowiązków państwa czyniło notariuszy z jednej strony urzędnikami publicznymi, a z drugiej ich praca miała charakter prywatnoprawny. Notariusz nie otrzymywał wynagrodzenia ze strony państwa , lecz pobierał opłaty za spełnianie czynności od osób zainteresowanych, według taksy zatwierdzonej dekretem Fryderyka Augusta z dnia 14.III.1809r. , a uzupełnionej postanowieniem Rady Administracyjnej z dnia 7.VI.1827 r. Organizacja i kompetencje notariatu, oparte na wzorach francuskich przetrwały do roku 1876 tj. do rusyfikacji sądownictwa i wprowadzenia na terenie Królestwa Polskiego ustawy notarialnej dla cesarstwa z roku 1866 Wprowadzono język rosyjski oraz zaczął obowiązywać wymóg składania po upływie roku ksiąg aktowych w archiwach hipotecznych. W miejsce dotychczasowych rejentów kancelarii ziemiańskiej guberni warszawskiej wprowadzone zostały tytuły notariuszy przy wydziałach hipotecznych sądów okręgowych oraz notariuszy przy kancelariach hipotecznych sadów pokoju zamiast rejentów okręgowych. Stan ten przetrwał do pierwszych lat I wojny światowej. Od listopada 1915 r. notariusze zakładali nowe księgi prowadzone w języku polskim. W roku 1917 Tymczasowa Rada Stanu w przepisach tymczasowych o urządzeniu sądownictwa nakazała notariuszom urzędować na zasadzie przepisów dotychczasowych , a dekret Rady Regencyjnej z roku 1918 wprowadzał tymczasowe przepisy obowiązujące do czasu wydania nowej ustawy notarialnej. Notariuszy mianował Minister Sprawiedliwości. Notariusze urzędujący przy wydziałach hipotecznych sądów okręgowych mieli kancelarie w gmachach, w których mieściły się wydziały hipoteczne i archiwa hipoteczne, pozostali notariusze urzędowali w miastach, osadach lub w okręgach miast większych wskazywanych im przez prezesów sądów okręgowych 27.X.1933r. wyszło Rozporządzenie Prezydenta Rzeczpospolitej – Prawo o notariacie , w którym został przedstawiony ustrój notariatu i czynności notarialne notariuszy, ich obowiązki i prawa. Na stanowisko notariusza mógł być mianowany tylko ten, który posiadał obywatelstwo polskie i pełnię praw cywilnych i obywatelskich, był nieskazitelnego charakteru, miał ukończonych 30 lat życia, władał językiem polskim w mowie i piśmie, ukończył studia prawnicze uniwersyteckie, odbył aplikację notarialną i złożył egzamin notarialny. Nie wolno było notariuszowi obok piastowanego stanowiska ,,notariusza” zajmować żadnego urzędu państwowego z wyjątkiem stanowiska: profesora, docenta lub lektora w szkołach akademickich, jeżeli zajmowanie takiego stanowiska nie przeszkadzało w pełnieniu obowiązków urzędowych. Notariusz mógł mieć jedną tylko kancelarię i tylko w swej siedzibie urzędowej, ale prezes sądu okręgowego mógł w razie potrzeby zarządzić, aby notariusz w dni oznaczone pełnił czynności w określonej miejscowości, położonej poza jego siedzibą urzędową. 31.X.1933r. Minister Sprawiedliwości ustalając ilość stanowisk notariuszy i ich siedziby urzędowe ustalił przy wydziale hipotecznym Sadu Grodzkiego w Grodzisku Mazowieckim 3 stanowiska notariuszy z tych – 1 w Błoniu, 1 w Grodzisku Mazowieckim i 1 w Żyrardowie Po wojnie kancelaria notarialne działały w oparciu o przepisy dotychczasowe, z tym, że wakujące stanowiska notarialne Minister Sprawiedliwości mógł czasowo powierzyć sędziom lub prokuratorom. Kancelarie notarialne działały do roku 1951, kiedy to powołano państwowe biura notarialne