Korespondencja poufna, [1921] 1923-1936, sygn. 1-12; Repertorium śledztw prokuratorskich 1923-1928, sygn. 13; Akta śledztw prokuratorskich 1937-1939, sygn. 14-81; Akta osób odbywających karę więzienia 1920-1939, sygn. 82-119; Akta oskarżeń, wyroki w procesach komunistów, 1927, sygn. 120-122.

Organizację urzędów prokuratorskich określała Instrukcja dla urzędów prokuratorskich z 1918r. Zadaniem ich był obowiązek przestrzegania zgodnego z normami prawnymi wymiaru sprawiedliwości. Na czele urzędu prokuratorskiego stał Minister Sprawiedliwości. Instytucje były hierarchicznie podporządkowane, najwyższe miejsce w hierarchii zajmował prokurator Sądu Najwyższego. Przy Sądzie Okręgowym, na czele urzędu prokuratorskiego stał prokurator okręgowy, podporządkowany prokuratorowi apelacyjnemu. Prokuratura była organem realizującym określone, polityczne cele polityki karnej. Organizację cechowała zasada centralizmu i jednolitości. Do kompetencji instytucji należały sprawy karne, zajmowała się prowadzeniem postępowania przygotowawczego, występowaniem przed sadem w charakterze oskarżyciela publicznego, prowadziła nadzór penitencjarny, który obejmował kontrolę nad życiem więziennym, nad legalnością uwięzienia i prawidłowym wykonaniem kary. W kwestiach cywilnych prokuratura mogła obejmować sprawy, w których rolę odgrywał interes społeczny. Prawo o ustroju sądów powszechnych z 1928r. wprowadziło przy sądach okręgowych podział stanowisk prokuratorskich, obok prokuratorów ustanowiono wiceprokuratorów i podprokuratorów. We wszystkich sądach prokurator brał udział w zgromadzeniu ogólnym i w kolegium administracyjnym z prawem stawiania wniosków.