Introligatorstwo to sztuka oprawiania ksiąg. Nazwa ta pochodząca od łacińskiego ligare – wiązać jest jedną z nielicznych, która w Polsce utrzymała się od czasów najdawniejszych. Introligator do sporządzenia i zabezpieczenia bloku książkowego używał luźnych kart pergaminu (tzw. karty przybyszowe), pochodzących z nieużytecznego już starego rękopisu. Jeżeli blok był papierowy, składki przed przedarciem chroniono poprzez szwy, podkładając pod nie wąskie pergaminowe paski pochodzące również z wcześniejszych niepotrzebnych kart, niejednokrotnie zawierających stary tekst. Tak wzmocniony blok książkowy spajano następnie z oprawą, stosując przy tym odpowiednio przygotowane wyklejki i karty ochronne tworzone także ze starych ksiąg rękopiśmiennych bądź drukowanych. To wszystko sprawia, że badacze czasami bardziej zainteresowani są materiałami użytymi do oprawy księgi niż samym jej tekstem. Aleksander Brückner w 1890 roku odkrył w oprawie starego rękopisu tekst pięciu Kazań Świętokrzyskich, które odtworzył z 18 pergaminowych pasków wykorzystanych do oprawy. Dlatego też Władysław Semkowicz zalecał, aby badacze rękopisów szczególną uwagę zwracali właśnie na wyklejki i zszywki opraw, które dla historyka mogą okazać się niezwykle istotne. W niniejszej kolekcji zebraliśmy oprawy ksiąg rachunkowych Ekonomii Malborskiej, w których wykorzystano fragmenty starych zapisanych pergaminowych i papierowych kart.