Michał Tadeusz Osiński urodził się 29 września 1892 r. w Radomiu. Po odebraniu w domu podstaw edukacji został uczniem Miejskiej Szkoły Handlowej, którą ukończył w 1912 r. W czasie studiów na politechnice w niemieckim Koethen-Anhalt należał do Związku Strzeleckiego, który był tam zakazany. Jeszcze przed wstąpieniem do I Kompanii Kadrowej zaczął posługiwać się pseudonimem „Brzęk”. Wziął udział w marszu na Kielce, a także – jako żołnierz 1 pułku piechoty Legionów Polskich – w bojach pod Nowym Korczynem, Laskami i Krzywopłotami. Po powrocie do Krakowa uzyskał na własną prośbę przeniesienie do nowoformowanego 1 pułku ułanów, z którym przeszedł cały szlak bojowy, uczestnicząc m.in. w bitwach pod Marcinkowicami i Kostiuchówką oraz w licznych starciach na Podlasiu, w Sandomierskiem i na Wołyniu. W walkach tych dosłużył się stopnia wachmistrza i stanowiska szefa szwadronu. W 1917 r. ukończył kurs oficerski kawalerii, a po tzw. kryzysie przysięgowym przebywał wraz z innymi legionistami w Szczypiornie, pełniąc okresowo, z wyboru kolegów, funkcję polskiego komendanta obozu. W początkach 1918 r. powrócił do Radomia, włączając się szybko w prace Polskiej Organizacji Wojskowej i zostając jednym z twórców lokalnych struktur Związku Pogotowia Wojskowego. W listopadzie wspomnianego roku wziął też aktywny udział w akcji rozbrajania austriackiego garnizonu i tworzeniu zrębów polskiej państwowości. W drugiej połowie 1918 r. ppor. Osiński sformował jednostkę jazdy pod nazwą Samodzielny Szwadron Radomski i wyruszył na jej czele na odsiecz Lwowa. Po włączeniu do I Brygady Kawalerii szwadron wziął udział m.in. w rajdzie na Krystynopol i obronie Bełza. Wiosną 1919 r. kawalerzyści zostali skierowali do Pińczowa, gdzie ich jednostka weszła w skład 11 pułku ułanów, przerzuconego wkrótce na front litewsko-białoruski. Za udział w walkach na tym obszarze operacyjnym ppor. Osiński otrzymał Krzyż Virtuti Militari IV klasy. Kolejnym etapem jego drogi żołnierskiej była wojna polsko-bolszewicka. W czerwcu 1920 r. został ciężko ranny w bitwie pod Szczołnem, spędzając wiele następnych miesięcy na rekonwalescencji. W międzyczasie został awansowany do stopni porucznika i rotmistrza oraz odznaczony czterokrotnie Krzyżem Walecznych. Choć powrócił do macierzystego 11 pułku ułanów stacjonującego w Przasnyszu i objął swój szwadron, jesienią 1921 r. zdecydował się na odejście do cywila i powrót do Radomia. W okresie międzywojennym rtm. Osiński prowadził rodzinny zakład produkcji maszyn rolniczych, angażując się bardzo czynnie w działalność społeczno-polityczną. Już w latach dwudziestych był jednym z organizatorów radomskich struktur Związku Legionistów Polskich i Związku Strzeleckiego, a także skupiającej organizacje kombatanckie Federacji Polskich Związków Obrońców Ojczyzny. Stał się również jednym z inicjatorów wzniesienia w Radomiu Pomnika Czynu Legionowego. Po zamachu majowym został szybko jednym z lokalnych liderów Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem, uzyskując w wyborach 1930 r. mandat poselski z listy tego ugrupowania. W Sejmie otrzymał m.in. funkcję sekretarza generalnego i członka prezydium Klubu Parlamentarnego BBWR, co przyczyniło się do powołania go w 1932 r. na stanowisko sekretarza generalnego Bloku oraz na takie samo stanowisko w Komendzie Głównej Związku Legionistów Polskich. Choć w 1935 r. uzyskał ponownie mandat poselski, opowiedzenie się w trakcie tzw. dekompozycji obozu rządzącego po stronie płk Walerego Sławka spowodowało pozbawienie go funkcji we władzach Związku Legionistów, a także odsunięcie „na boczny tor” przez środowisko budujące Obóz Zjednoczenia Narodowego. Latem 1939 r. rtm. Osiński otrzymał awans na stopień majora. Choć w momencie wybuchu wojny nie posiadał żadnego przydziału, w pierwszych dniach września wyposażył w broń i rowery grupę młodzieży radomskiej i w okolicach Kurowa dołączył do Warszawskiej Brygady Pancerno-Motorowej płk Stefana Roweckiego. Wziął udział w bitwie pod Tomaszowem Mazowieckim i w trakcie przedzierania się do Warszawy został wzięty do niewoli. Odbity z niej znalazł się w 25 pułku ułanów, który w składzie Grupy Kawalerii gen. Władysława Andersa przebijał się do granicy węgierskiej. Po rozbiciu jednostki w bitwie pod Siedliskami kierował dalej grupą ułanów, dostając się wreszcie w rejonie Przemyśla ponownie do niewoli. Cały okres wojny spędził w oflagu Woldenberg na Pomorzu. W 1945 r. Michał Tadeusz Osiński powrócił do Radomia. Po znacjonalizowaniu rodzinnej fabryki przez władze państwowe nie wyraził zgody na propozycję kierowania tym zakładem. Z ogromną pasją poświęcił się pracy społecznej, zostając jednym z najbardziej znanych i cenionych w mieście i jego okolicach działaczy regionalnych. Jako członek Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego powołał, afiliowany przy tej organizacji, Klub Miłośników Miasta Radomia i Ziemi Radomskiej, któremu przez długi czas prezesował. Był również jednym z założycieli Radomskiego Towarzystwa Naukowego oraz przewodniczącym Społecznej Komisji Opieki nad Zabytkami. Położył ogromne zasługi na polu ratowania obiektów o znaczeniu historycznym (zwłaszcza na terenie tzw. Miasta Kazimierzowskiego w Radomiu) oraz przywracania tradycyjnych nazw rynkowi i ulicom miasta. Nadzorował rekonstrukcję fragmentu średniowiecznych murów obronnych, uczestniczył w akcji złożenia prochów płk Dionizego Czachowskiego w kościele oo. bernardynów, dbał o odpowiednie zabezpieczenie muzealiów i archiwaliów. Zmarł 12 września 1983 r. jako ostatni żołnierz I Kompanii Kadrowej. Spoczywa na cmentarzu przy ul. Limanowskiego w Radomiu. Fotografie tworzące daną kolekcję pochodzą z zespołu nr 1211 o nazwie Zbiór Michała Tadeusza Osińskiego, mieszczącego również wiele innych materiałów tyczących się poruszanego majora. Zachęcamy również do zapoznania się z jego wspomnieniami wydanymi drukiem pt. Ze wspomnień legionisty i piłsudczyka 1905-1939.