1.Sprawy osobiste urzędników; sygn. 1-3, daty krańcowe 1933-1943 - prawa i obowiązki urzędników; powoływanie do wojska; instrukcje i okólniki powiatowego kierownictwa NSDAP. 2.Sprawy ogólnopaństwowe sygn. 4-13, daty krańcowe 1922-1943 - m.in. sprawy związane z regulacją ruchu granicznego; przepisy paszportowe, wybory do Reichstagu; wprowadzenie stanu wyjątkowego; struktura NSDAP; sytuacja polityczna. 3.Policja i bezpieczeństwo, sygn. 14-34, daty krańcowe 1922-1944 - nadzór policyjny; zwalczanie przestępczości; wystawianie świadectw moralności; konfiskaty wrogich państwu organizacji; utrzymanie spokoju i porządku publicznego; polska mniejszość narodowa na terenie powiatu oraz nastroje ludności; wyznaczenie niemiecko – polskich granic; gospodarka.

Charakter urzędu landrata Głównym organem administracji powiatowej była landratura – Landratsamt – na czele której stał landrat. Genezy tego urzędu dopatrywać się należy w dawnych samorządowych instytucjach powiatu, powoływanych do ochrony i reprezentowania stanowych interesów szlachty. W okresie wykształcenia się nowoczesnej administracji pruskiej na przełomie XVII /XVIII wieku, a zwłaszcza po jej gruntowej reorganizacji w początkach XIX wieku urząd landrata – poprzez podporządkowanie go władzy państwowej i przeniesienie na niego wielu funkcji państwowych, a także na skutek wymagania od osoby kandydującej na to stanowisko pewnych kwalifikacji – stał się etatowym urzędem samorządowo - państwowym. Ten podwójny charakter omawianej instytucji został również zachowany w ordynacji powiatowej z 1872 r.. Istotny przełom w tym zakresie wprowadziło dopiero ustawodawstwo faszystowskie: 1.rozwiązano sejmik powiatowy – Kreistag, 2.odebrano dotychczasowe kompetencje wydziałowi powiatowemu – Kreisausschuss – tworząc zeń powiatowy sąd administracyjny – Kreisverwaltungsgerichts. W związku z tym landrat stał się wyłącznie urzędnikiem państwowym. Wybór landrata Przy obsadzaniu wakującego urzędu landrata kandydaturę na to stanowisko wysuwał sejmik powiatowy. Po rozwiązaniu tego ostatniego prawo to przeszło na krótki okres czasu na wydział powiatowy. Nominacji dokonywały zawsze władze państwowe w okresie monarchii – król, a po dojściu do władzy narodowych socjalistów – prezes rady ministrów. Kompetencje landrata Zakres kompetencji landrata był bardzo rozległy. W dziedzinie uprawnień samorządowych należało do niego przewodniczenie powiatowemu, kierowanie wydziałem powiatowym, troska o zabezpieczenie interesów samorządów miast, gmin wiejskich, dóbr ziemskich itp. Jako organ administracji państwowej landrat kierował ogólna administracją powiatu, a ponadto w jego gestii znajdowały się: sprawy wojskowe / pobór rekruta/, podatkowe / wymiar podatków/, rolno – melioracyjne; nadzór nad miejscowymi urzędami policyjnymi; powoływanie, zatwierdzanie i odwoływanie wójtów, sołtysów i ławników w gminach wiejskich; nadzór nad działalnością gmin, związków gminnych oraz wsi i miast; kontrola nad stowarzyszeniami i organizacjami, zatwierdzanie ich statutów i budżetów. Landrat posiadał swojego zastępcę, którym z reguły był sekretarz powiatowy, ew. 2 deputowanych, wybieranych przez sejmik powiatowy. Po likwidacji zarówno sejmiku jak i wydziału powiatowego funkcję tę pełnił zastępca z nominacji władz nadrzędnych. [Opracowano na podstawie wstępu do inwentarza zespołu "Starostwo Powiatowe w Bytowie", autorstwa mgr Krystyny Muszyńskiej]

Całkowicie zmikrofilmowane; mikr. H-796 - H-829. Inwentarz książkowy sporządzono w bazie IZA /wersja 6.01/ w aplikacji ACCESS.