Wykazy dochodów i wydatków cechów: bednarskiego, piekarskiego, rymarskiego, siodlarskiego, rzeźnickiego, ślusarskiego, kowalskiego, stolarskiego, szewskiego, kupieckiego, murarsko-ciesielskiego, zduńskiego z terenu miasta Włocławka, sygn. 1-3

W okresie Królestwa Polskiego działalność cechów rzemieślniczych regulowało postanowienie Namiestnika Królestwa Polskiego z 31 grudnia 1816 r., pt. "Urządzenie rzemiosł, kunsztów i professyj"(Dziennik Praw Królestwa Polskiego, t. IV). Zarządzenie to regulowało zasady organizacji zgromadzeń cechowych. Zgromadzenie cechowe mogło być założone dopiero gdy liczba majstrów jednego zawodu w mieście osiągnęłą minimum 10 osób. Wybory władz (starszego i podstarszego) odbywały się co 3 lata na wniosek i pod przewodnictwem prezydenta miasta, lub wyznaczonego przez niego urzędnika. Do głównych funkcji zgromadzenia należało prowadzenie ewidencji jego członków, kształcenie uczniów, czeladników i majstrów. Postanowienie z 1816 r. regulowało ustrój rzemiosła praktycznie do 1927 roku, kiedy to weszło w życie rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 7 czerwca 1927 r."O prawie przemysłowym"(Dz. U. RP, nr 53 z 1927 r.). Funkcje i organizacja cechów i związków cechowych określona została w rozdziale IX tego rozporządzenia.W ustawie tej przewidziano tworzenie izb rzemieślniczych, których zadaniem było stałe reprezentowanie zawodowych interesów przemysłu rzemieślniczego. Ta organizacja cechów i związków cechowych obowiązywała do końca II Rzeczypospolitej.

Inwentarz książkowy z informacją do zespołu zatwierdzony przez Komisję Metodyczną WAP w Bydgoszczy w 1980 roku.