Sąd Grodzki w Kolnie ( 1 – 15 ), sprawy cywilne o odszkodowania za ścięte drzewa, ściągnięcie należności pieniężnych, dowody przychodowo – rozchodowe sum depozytowych. Sąd Grodzki w Stawiskach ( 16 – 18 ), dowody kasowe, sprawy tajne ( sporządzenie wykazu pracowników, o obronie przeciwlotniczej).

Ustrój sądownictwa w II Rzeczypospolitej określała konstytucja oraz przepisy o ustroju sądów powszechnych z 1928 i 1932 roku. Sądy podzielono na dwie grupy: pierwszą tworzyły sądy powszechne rozpatrujące wszystkie sprawy cywilne i karne i drugą, sądy szczególne których kompetencje ograniczono do określonych kategorii spraw ( w skład tej grupy wchodziły m.in. sądy wojskowe, pracy, wyznaniowe). Funkcje pomocnicze spełniały prokuratury, adwokatury i notariaty. Organizacja sądów powszechnych uformowana została w pierwszych latach II Rzeczypospolitej przez utworzenie sądów okręgowych, apelacyjnych oraz Sądu Najwyższego. Prawo o ustroju sądów powszechnych z 1928 roku dokonało unifikacji sądownictwa poprzez ustanowienie sądów: grodzkich, okręgowych, apelacyjnych i Sądu Najwyższego. Sądy grodzkie orzekały jednoosobowo jako pierwsza instancja w drobnych sprawach cywilnych i karnych. Sądy okręgowe były sądami I instancji w ważniejszych sprawach karnych i cywilnych oraz rozpatrywały odwołania od sądów grodzkich. Rozstrzygały sprawy kolegialnie lub jednoosobowo. Sądy apelacyjne rozpatrywały jako II instancja odwołania od orzeczeń sądów okręgowych. Orzekały w składzie 3 osobowym, wyjątkowo 1 osobowo. Sąd Najwyższy stanowił najwyższą instancję dla sądów powszechnych.