Szczątek akt Kancelarii Własnej Namiestnika obejmuje materiały Wydziału Wojskowego, które składają się z akt dotyczących spraw personalnych i gospodarczych Zarządu III Okregu Korpusu Żandarmów oraz poboru rekruta w latach 1841-1848, a ponadto obejmuje 9 j.a. Wydziału I i II odnoszących się do tłumienia powstania styczniowego i ruchów narodowych, które je poprzedzały, z lat 1853-1870. Z Kancelarii Tajnej Namiestnika pochodzi prawdopodobnie 71 j. a. z lat 1862-1865, które zawierają odpisy korespondencji namiestników Nikołaja Onufriewicza Suchozaneta i Aleksandra Nikołajewicza Lüdersa z cesarzem rosyjskim Aleksandrem II, z dowódcami wojsk rosyjskich w Królestwie Polskim, z tamtejszymi naczelnikami wojennymi i innymi przedstawicielami władz, raporty z załączonymi materiałami dotyczącymi działalności władz narodowych, pochodzące m. in. od konfidentów i szpiegów, którzy śledzili ruchy polityczne w kraju i na emigracji. Osobne zespoły tworzą w AGAD akta Wydziału Pałacowego, Kancelarii Własnej, a także Wydziału Paszportowego.

Urząd Namiestnika Jego Cesarskiej Mości wprowadzono w Królestwie Polskim w 1815 r. W czasach sprawowania go przez gen. Józefa Zajączka (do 1826 r.) jego kancelaria istniała tylko jako wydział kancelarii Rady Administracyjnej, co pośrednio charakteryzuje ówczesną rangę tego urzędu. Rola jego wzrosła wydatnie po objęciu go w 1832 r. przez gen. Iwana Fiodorowicza Paskiewicza-Erywańskiego. Jako reprezentant cesarza i tylko od niego zależny zdominował namiestnik władze Królestwa ingerujac we wszystkie dziedziny życia kraju. Powstała wtedy nie tylko osobna Kancelaria Namiestnika, ale ponadto wiele odrębnych kancelarii dla wydzielonych zakresów spraw: Kancelaria Tajna, Dyplomatyczna, Wojskowa i inne. Śmierć w 1874 r. namiestnika Fiodora Fiodorowicza Berga stała się okazją do likwidacji urzędu i zatarcia tego formalnego przejawu autonomii Królestwa Polskiego.

zespół częściowo zmikrofilmowany, poprzednia karte sporządził w 2003 r. K. Kostka