Zachowane akta składają się z meldunków i doniesień policji oraz konfidentów, akt dochodzeń, decyzji w sprawie podejmowania kroków represyjnych i prewencyjnych, różnych materiałów informacyjnych o funkcjonowaniu legalnych i nielegalnych instytucji, stowarzyszeń i in. grup ludności i jednostek oraz o wydarzeniach na terenie kraju, np. o rozruchach lub o klęskach żywiołowych. Zachowały się tez niektóre akta personalne parcowników urzędu i rozporządzenia władz nadrzędnych.

Nasilanie się od początku lat dziewięćdziesiątych XIX w. w Królestwie Polskim ruchów narodowych i społecznych skłoniło władze rosyjskie do dalszego rozbudowania aparatu służącego wykrywaniu i tłumieniu wszelkich przejawów oporu. Ukazem cesarskim z dnia 27 VI/9 VII 1896 r. zlikwidowano Warszawski Okręg Żandarmerii i utworzono nowy urząd o charakterze wojskowym, którym był Pomocnik Warszawskiego Generał-Gubernatora do Spraw Policyjnych. Urząd ten miał do dyspozycji odrębne kancelarie (potem referaty) do spraw administracyjnych i tajnych (policyjno-śledczych). Urząd podlegał generał-gubernatorowi, a ponadto władzom centralnym w Petersburgu. Osobne akty prawne - instrukcja z 13 II 1897 oraz ustawa z 23 III 1900 - określały jego kompetencje i organizację. Miał on przy pomocy żandarmerii i policji wykonawczej działać w celu wykrywania, zapobiegania względnie uśmierzania wystąpień, przede wszystkim politycznych, a w mniejszym stopniu też kryminalnych, miał czuwać nad prawomyślnością urzędników państwowych i duchowieństwa, kierować funkcjonowaniem utworzonego w 1881 r. Wydziału Ochrony Porządku i Bezpieczeństwa Społecznego przy Urzędzie Oberpolicmajstra Warszawskiego. Uprawnienia jego obejmowały niemal wszystkie dziedziny życia kraju.

stan zachowania zespołu nie do ustalenia, zespół częściowo zmikrofilmowany, poprzednie karty sprządzili: w 1966 r. H. Rappaport, w 2006 r. M. Osiecka