Akta notarialne (m.in. kontrakty kupna-sprzedaży, umowy dzierżawne, zapisy przedślubne, testamenty, protokoły legalizacji, skrypty dłużne, zapisy przedślubne, pełnomocnictwa) 1859-1876, sygn. 1-12; repertoria 1860-1876, sygn. 13-15

Na terenie zaboru austriackiego tzw. Galicji i Lodomerii działalność notariatu normowały przepisy oparte na ustawie państwowej z 21 maja 1855 roku z późniejszymi poprawkami z 1858 roku oraz 25 lipca 1871 roku. Obowiązywały one na tym obszarze aż do ujednolicenia przepisów wprowadzonych Rozporządzeniem Prezydenta RP z 27 października 1933 roku, które wraz z Rozporządzeniem Wykonawczym Ministra Sprawiedliwości z dnia 31 października 1933 roku ustalała ilość notariuszy, ich siedziby urzędowe. Wcześniejsza ustawa z dnia 31 lipca 1924 roku regulowała kwestię języka, w jakim miały być sporządzane akty notarialne. Zgodnie z tą ustawą obywatelom Rzeczypospolitej Polskiej narodowości ruskiej, białoruskiej i litewskiej przysługiwało prawo używania w notariacie swojego języka narodowego. Zgodnie z wyżej wymienioną ustawa z 27 października 1933 roku, notariuszem mógł zostać tylko obywatel polski, który posiadał wyższe wykształcenie prawnicze, odbył aplikację sędziowską lub adwokacką i niezależne od tego aplikację u notariusza przez okres, co najmniej 3 letni – zakończoną złożeniem pomyślnym wynikiem egzaminacyjnym oraz ukończone 30 lat życia. Notariuszy mianował Minister Sprawiedliwości wyłanianych przez Radę Notarialną spośród kandydatów na urząd w drodze konkursu. Notariusz po otrzymaniu dekretu nominacyjnego przed objęciem urzędu składał przysięgę służbową i przedkładał urzędowe wzory pieczęci i podpisu, jakimi zamierzał się posługiwać w trakcie urzędowania. Terytorialny zasięg urzędowania notariusza ograniczony był do okręgu tej Izby Notarialnej, do której przynależał. W przypadku notariuszy miasta Rozwadowa były to okręgi: w okresie zaboru austriackiego – okręg C.k. Izby Notarialnej w Tarnowie, zaś później po odzyskaniu niepodległości okręg Izby Notarialnej w Krakowie. Na czas urlopu lub choroby notariusza był ustanowiony uchwałą Sądu Okręgowego jego zastępca. Organizacja wewnętrzna notariatu opierała się na zasadach samorządu. Wszyscy notariusze mający swoje siedziby urzędowania w Okręgu jednego Sądu Apelacyjnego stanowili Izbę Notarialną. Spośród nich wybierano Radę Notarialną na okres 3 lat oraz Sąd Dyscyplinarny. Do Izby Notarialnej należało m.in. czuwanie nad wykonywaniem przez notariuszy ich obowiązków, przeprowadzeniem w tym celu okresowych rewizji kancelarii oraz kontroli sporządzonych aktów pod względem prawnym, pośredniczenie między notariuszami a ich klientami w sprawach i wydawanie opinii, kwalifikowanie notariuszy oraz ocenianie ich pracy. Zwierzchnim organem samorządowym całego notariatu była Naczelna Izba Notarialna. Do obowiązków notariusza należało sporządzanie i wydawanie dokumentów publicznych odnośnie różnych czynności prawnych, oświadczeń stron, wydawanie odpisów, przyjmowanie w przechowywanie dokumentów i gotówki, papierów wartościowych, zakładanie oraz prowadzenie ksiąg publicznych (wieczystych) oraz ksiąg zbioru dokumentów. W ramach jego obowiązków należało także m.in. uwierzytelnianie podpisów i ich zgodności, sporządzanie protokołów z walnych zgromadzeń spółek akcyjnych, członków spółdzielni oraz różnych stowarzyszeń. Przy wykonywaniu czynności notariusz korzystał z ochrony prawnej na zasadzie urzędnika państwowego. Notariusz pobierał za swoje czynności dość wysokie opłaty od stron oraz ściśle współpracował z urzędami podatkowymi i skarbowymi. Zobowiązany był do sporządzania aktów i dokumentów, którym strony chcą nadać cechę autentyczności, jaka przywiązywana jest do aktów publicznych. Dokument notarialny sporządzony w kancelarii powinien zawierać: dane dotyczące notariusza, miejsce jego siedziby, personalia stron, osnowę sprawy, uwagę o odczytaniu stronom treści aktu, podpisy stron i świadków oraz podpis notariusza wraz z odciskiem jego urzędowej pieczęci. Nadto powinien notariusz wymienić zawód (stan) i miejsce zamieszkania stron, świadków względnie tłumaczy. Notariusz zobowiązany był również do prowadzenia dziennika podawczego, czyli repertorium zwierającego: liczbę porządkową aktu, daty powstania dokumentu, personalia i miejsce zamieszkania stron, przedmiot sprawy oraz rubrykę z uwagami. Każdy repertoarz był zatwierdzony przez Izbę Notarialną. Prowadzone także były jako pomoc notariusza – skorowidze alfabetyczne, indeksy, księgi depozytowe itp. Notariusze miasta Rozwadowa byli kompetentni do sprawowania swych czynności tylko w okręgu Sądu Okręgowego w Rzeszowie. C.K. notariusz Zenon Sługocki czynności notarialne pełnił w latach 1859-1876. [Na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. A. Mielnik, Przemyśl 1990]