1. Dokumenty (Wacław Hieronim z Bogusławic Sierakowski tworzy w biskupim mieście Radymnie Cech Kupiecki Sitnicki i nadaje mu statut), 1748, sygn.1; 2. Akta (akta władz cechowych, wyzwoliny i przyjęcia do Cechu; legaty na rzecz Cechu, fundacje chorągwi cechowej, przyjęcie do cechu; wybór władz cechowych, przyjęcia do Cechu, fundacja chorągwi cechowej, wykaz mszy fundacyjnych; regestr cechu - regestr braci, rejestr mszy; uchwały dotyczące spraw organizacyjnych i finansowych; regestry percepty i ekspensy; protokoły przyjęcia zamknięć rachunkowych, książka wyzwolin czeladzi; kontakty dotyczące handlu sieciami i renowacji ołtarza cechowego w cerkwi w Radymnie; akta sądowe i korespondencja dotycząca walki z partaczami; akta dotyczące podatków płaconych przez członków Cechu - rejestry wymiarowe,korespondencja w sprawie wymiaru podatków, kwity), 1751-1866, sygn. 2-11

Radymno, miasteczko należące do dóbr biskupów przemyskich obrządku łacińskiego, opierało swoją egzystencję głównie na rzemiośle. W XVIII wieku istniało tutaj 7 cechów rzemieślniczych. W tym okresie w Radymnie nastąpił rozwój w dziedzinie produkcji sieci i powrozów. Wyrób i sprzedaż sieci zostały uprzywilejowane przez utworzenie cechu skupiającego ich producentów i kupców zajmujących się handlem tym towarem. Podstawą prawną utworzenia cechu był przywilej biskupa przemyskiego obrządku łacińskiego. Wacława Hieronima Sierakowskiego. Przywilej ten wydany w Brzozowie dnia 16 V 1748 r. zezwalał na utworzenie cechu kupieckiego sietniczego i nadawał mu statut. Według statutu cech miał zrzeszać mieszczan Radymna, zajmujących się handlem sieciami. O znaczeniu, jakie przypisywał Sierakowski temu rzemiosłu świadczy stwierdzenie, że cech ten ma zajmować pierwsze miejsce wśród cechów miejskich i przepis umożliwiający wstępowanie do niego członkom innych cechów z zachowaniem uprawnień wynikających z poprzedniej przynależności cechowej. Przepis ten zakładał równocześnie przynależność do dwu cechów pod warunkiem należytego wywiązywania się z obowiązków z nią związanych. Według przywileju członkowie cechu mogli także zajmować się handlem innymi artykułami. Cechem kierowali dwaj „starsi dyrektorowie” wybierani co roku przez członków w obecności przedstawicieli miejskich. Do ich obowiązków i kompetencji należało rozstrzyganie zaistniałych pomiędzy członkami sporów związanych z wykonywaniem rzemiosła, zwoływanie schadzek odbywających się raz w miesiącu, dysponowanie funduszami i prowadzenie rejestrów przychodów i wydatków, opieka nad przywilejami i aktami cechu, także kierowanie wyjazdami handlowymi członków do bardziej odległych miejscowości. Do podstawowych obowiązków należała także troska o utrzymanie ołtarza cechowego w kościele farnym i życie religijne członków. Przed każdym następnym wyborem dotychczasowi „dyrektorowie” mieli przedkładać rozliczenia z funduszów, którymi dysponowali. Rozliczenie to podpisywali czterej starsi bracia. Taka organizacja cechu przetrwała do I rozbioru Polski. Po przyłączeniu Galicji do Austrii władze zaborcze wśród wielu reform zajęły się także cechami rzemieślniczymi. W dniu 9 V 1778 r. został ogłoszony we Lwowie cesarski „Uniwersał dla wszystkich w Królestwach Galicji i Lodomerii… znajdujących się rzemieślniczych cechów generalay porządek przepisujący”. Ze względu na brak danych trudno stwierdzić, jakie zmiany organizacyjne zostały wprowadzone w cechu sietnicznym w Radymnie po wydaniu tego uniwersału. W każdym razie cech działał jeszcze w XIX wieku, o czym świadczą zachowane akta. Akta te na początku XX wieku znalazły się w archiwum powstałego w 1909 r. Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu. Po powstaniu w 1951 r. Archiwum Państwowego w Przemyślu zostały włączone do jego zasobu. [Na podstawie notatki do inwentarza zespołu autorstwa A. Fenczaka, 1978 r.]

Zespół zmikrofilmowany - nr mkrf. 56/3150–56/3160