akta z okresu do 1918 roku: protokół czynności Zarządu Szkoły 1905-1934, sygn. 1; metryki szkolne 1905/06-1933/34, sygn. 2-3; katalogi klasowe 1915/16-1917/18, sygn. 4-6; akta z okresu II Rzeczypospolitej: protokół czynności Zarządu Szkoły 1934-1949, sygn. 7; arkusz spisowy dzieci urodzonych w latach 1913-11925, sygn. 8; metryka szkolna 1928/29-1951/52, sygn. 9; katalogi klasowe 1918/19-1931/32, sygn. 10-23; księgi ocen 1932/33-1938/39, sygn. 24-30; akta z okresu okupacji niemieckiej: księgi ocen 1939/30-1941/42, sygn. 21-32; katalogi klasowe 1942/43-1943/44, sygn. 34-35; akta z okresu Polski Ludowej: księga protokołów Rady Pedagogicznej 1949-1957, sygn. 36-38; księgi ocen 1944/45-1945/46, sygn. 39-40; protokoły Międzyzakładowej Organizacji Związkowej 1951- 1955, sygn. 41.

W 1774 roku wprowadzono we wszystkich krajach koronnych Austrii „Ogólny regulamin dla niemieckich szkół normalnych i trywialnych”, opracowany przez znanego reformatora oświaty Jana Ignacego Felbigera. Regulamin przewidywał w zakresie szkolnictwa elementarnego powstanie w każdej parafii trzyklasowej szkoły trywialnej (Trivialschule). W miastach będących siedzibami obwodów (cyrkułów) miały natomiast powstawać czteroklasowe szkoły główne (Hauptschulen), będące szkołami elementarnymi wyższego stopnia. Jako język nauczania w obu rodzajach szkół miał obowiązywać język niemiecki. W praktyce ze względu na trudności związane z utrzymaniem szkół i brak wykwalifikowanych nauczycieli sieć szkół trywialnych w Galicji była bardzo słabo rozwinięta, a jako język wykładowy stosowano w nich obok języka niemieckiego również język polski i ruski. Nowe przepisy prawne odnoszące się do szkolnictwa elementarnego, które zawierała „Ustawa polityczna niemieckich szkół ludowych dla cesarskich i królewskich prowincji austriackich z wyłączeniem Węgier, Lombardii, Wenecji i Dalmacji” z 1805 roku, pozostawiły bez zmian istniejący dotychczas rodzaj szkół. W ramach autonomii przyznanej Galicji, szkoły ludowe zostały w 1867 roku spolszczone. Na podstawie przepisów Ustawy z dnia 22 VI 1867 roku o języku wykładowym w szkołach ludowych i średnich Królestw Galicji i Lodomerii z Wielkim Księstwem Krakowskim, język niemiecki był obowiązkowym przedmiotem nauczania dopiero od klasy trzeciej szkoły ludowej. W 1869 roku przeprowadzono reformę szkolnictwa ludowego w Austrii. Na terenie Galicji reformy tej dokonano opartą na ogólnopaństwowej, krajową Ustawą z dnia 2 V 1873 roku o zakładaniu i utrzymywaniu publicznych szkół ludowych i posyłaniu do nich dzieci, która została następnie zmieniona ustawą z dnia 23 V 1895 roku. Utworzone na podstawie powyższych przepisów szkoły ludowe dzieliły się na pospolite i wydziałowe. Pełny cykl nauki w szkole pospolitej trwał sześć lat. Istniały szkoły pospolite jedno-, dwu-, trzy-, cztero-, pięcio- i sześcioklasowe. Na wsi galicyjskiej zdecydowaną większość stanowiły szkoły jedno- i dwuklasowe. Trzyletnia szkoła wydziałowa, przygotowująca uczniów do przyszłego zawodu nie wymagającego ukończenia szkoły średniej, była oparta na podbudowie czterech klas szkoły pospolitej. W szkołach wydziałowych żeńskich nauka mogła być przedłużona o dwa lub trzy lata. Szkoły wydziałowe łączono pod jedną dyrekcję ze szkołami pospolitymi. W oparciu o przepisy wspomnianej wyżej ustawy z dnia 22 VI 1867 roku, dającej prawo decydowania o języku wykładowym danej szkoły utrzymującemu ją samorządowi gminnemu lub obszarowi dworskiemu, w Galicji Wschodniej działały szkoły ludowe z ukraińskim językiem nauczania. W przypadku, gdy szkoła uzyskiwała dotacje z funduszy publicznych, o języku wykładowym współdecydowały władze szkolne. Jeśli część uczniów uczęszczających do danej szkoły posługiwała się językiem polskim, a część ukraińskim, język nie będący językiem wykładowym był obowiązkowym przedmiotem nauczania. Pierwszym aktem prawnym, który uregulował organizację szkolnictwa w niepodległym państwie polskim był Dekret Naczelnika Państwa z dnia 7 II 1919 roku, o obowiązku szkolnym. Wprowadzał on obowiązek szkolny w zakresie siedmiu klas szkoły powszechnej. W przypadku braku w danej miejscowości pełnej szkoły powszechnej siedmioklasowej obowiązek ten miał być realizowany w szkołach cztero- lub pięcioklasowych z trzyletnią lub dwuletnią nauką uzupełniającą. Faktycznie w szkołach niżej zorganizowanych na terenie byłego zaboru austriackiego realizowano program siedmiu lub sześciu klas szkoły powszechnej poprzez naukę w klasach łączonych. Unifikację szkół powszechnych w II Rzeczypospolitej przeprowadziła Ustawa z dnia 11 III 1932 roku, o ustroju szkolnictwa. Jako podstawę organizacyjną i programową ustroju szkolnego przyjęto siedmioklasową szkołę powszechną najwyżej zorganizowaną (III stopnia). Obok szkół III stopnia miały również istnieć niżej zorganizowane szkoły II stopnia (sześcioklasowe) i I stopnia (czteroklasowe). Program szkoły powszechnej dzielił się na trzy szczeble programowe. Tylko szkoły III stopnia realizowały w pełni wszystkie trzy szczeble programowe. Absolwenci szkół I stopnia w celu uzyskania przyjęcia do szkoły średniej musieli kontynuować naukę w szkołach wyższego stopnia. Prawo mniejszości narodowych do uczenia się we własnym języku w szkołach państwowych regulowała Ustawa z dnia 31 VII 1924 roku, zawierająca niektóre postanowienia o organizacji szkolnictwa. W szkołach powszechnych położonych w miejscowościach posiadających co najmniej 25% ludności danej mniejszości narodowej, na urzędowo stwierdzone żądanie rodziców 40 dzieci tej mniejszości, wprowadzano jej narodowy język wykładowy. W przeciwnym wypadku obowiązywał język państwowy tj. polski. Natomiast, jeżeli w powyższych miejscowościach rodzice, co najmniej 20 dzieci zażądali nauki w języku polskim, wykład był dwujęzyczny, z tym, że połowa godzin była przeznaczona na naukę w języku danej mniejszości narodowej. Szkoły powszechne w okupowanym obszarze Generalnego Gubernatorstwa zostały otwarte w październiku 1940 roku. Podstawą prawną do uruchomienia szkół stanowiło Rozporządzenie o szkolnictwie w Generalnym Gubernatorstwie z dnia 31 X 1939 roku. Wprowadziło ono równocześnie segregację narodowościową w szkolnictwie. dzieci narodowości niemieckiej mogły odtąd uczęszczać tylko do szkół niemieckich, dzieci polskie – tylko do szkół polskich. Z programów nauczania polskich szkół powszechnych usunięto geografię i historię Polski i wycofano przedwojenne podręczniki. 30 VII 1943 roku zostało wydane rozporządzenie „Reorganizacja nauczania w polskich szkołach powszechnych”, które poważnie zawęziło program nauczania. Równocześnie przy utrzymaniu siedmioletniego obowiązku szkolnego została ograniczona liczba szkół wyżej zorganizowanych. Na ziemiach polskich znajdujących się w latach 1939–1941 pod okupacją sowiecką wprowadzono organizację szkolnictwa obowiązującą w Związku Sowieckim. Jej podstawę stanowiła dziesięcioletnia szkoła średnia. Obok pełnych dziesięcioletnich szkół średnich istniały również szkoły niepełne obejmujące tylko niższe klasy. Władze sowieckie zorganizowały odrębne szkoły z językiem wykładowym rosyjskim, ukraińskim i polskim. Po zajęciu przez Niemców Małopolski Wschodniej w 1941 roku i utworzeniu Dystryktu Galicja, szkoły typu sowieckiego zlikwidowano i rozciągnięto na ten teren system szkolnictwa istniejący w Generalnym Gubernatorstwie. Organizacja szkolnictwa powszechnego w Polsce w latach 1944-1948 opierała się na przepisach ustawy z dnia 11 III 1932 roku. Innowację w stosunku do niej stanowiło zlikwidowanie w 1944 roku odrębności programowej szkół poszczególnych stopni i wprowadzenie realizacji przez wszystkie szkoły powszechne jednakowego programu nauczania. Dzieci starsze z rejonu szkół niepełnych miały uczęszczać do wyższych klas najbliższej szkoły siedmioletniej zwanej wtedy szkoła zbiorczą. Natomiast Instrukcja z dnia 16 VII 1945 roku w sprawie organizacji roku szkolnego 1945/46 w średnich szkołach ogólnokształcących przedłużyła o klasę VII naukę uczniów szkół powszechnych zamierzających się ubiegać o przyjęcie do szkoły średniej. Istotna zmiana w szkolnictwie nastąpiła z początkiem roku szkolnego 1948/49, kiedy część szkół powszechnych została połączona z państwowymi gimnazjami i liceami ogólnokształcącymi w jednolite jedenastoletnie szkoły ogólnokształcące stopnia podstawowego i licealnego. Nowo powstałe szkoły realizowały program siedmiu klas szkoły podstawowej i czterech klas liceum ogólnokształcącego. Pozostałe szkoły powszechne działały odtąd jako szkoły ogólnokształcące stopnia podstawowego. Niezależnie od posiadanej organizacji (pełne siedmioklasowe lub niepełne sześcio- i czteroklasowe) realizowały one jednakowy program nauczania. Okres działalności szkół podstawowych siedmioklasowych zamyka wprowadzenie w życie Ustawy z dnia 15 VII 1961 roku o rozwoju systemu oświaty i wychowania, przyjmującej za podstawę organizacyjną i programową systemu kształcenia i wychowania ośmioletnią szkołę podstawową.