Akta administracyjne, 1893-1914, sygn. 1-2 - zawiadomienia Prezydium C.K. Namiestnictwa we Lwowie o utworzeniu Komisji Dyscyplinarnej I instancji, wykaz gruntów należących do Funduszu Budowli Wodnych; Dokumentacja hydrograficzna, 1892-1919, sygn. 3-30: Rzeka San. Stan i zmiany koryta i brzegów rzeki, 1892-1913, sygn. 3-10 - wykaz rzędnych reperów kilometrów i zniwelowanego zwierciadła wody na przestrzeni rzeki Sanu od km 302 do km 279 Lisko-Sanok, profile poprzeczne koryta Sanu w Przemyślu: I przed nowym internatem S.S. Felicjanek, II ul. Sanowa Górna, III ul. św. Józefa, IV powyżej mostu drogowego, V powyżej ul. Klasztornej, VI powyżej mostu kolejowego, akta sprawy wykupienia od gminy Bachów wyspy nr 2715 przez Wysokie C.K. Eraryum w celu przeprowadzenia regulacji koryta Sanu, San pod Stubienkiem – Sośnicą, plan rozdziału starego koryta Sanu pod Sośnicą Grabowcem, operat odgraniczenia kęp eraryalnych na Sanie, gmina Święte, San pod Sarzyną, San pod Brandwicą – Charzewicami; Rzeka San. Stany wody, 1904-1919, 11-23 - zestawienie czasu trwania stanów wody na Sanie [w latach 1898-1903, stacje wodowskazowe: Postołów i Olchowce], graficzne przedstawienie najwyższych, średnich i najniższych stanów wody w poszczególnych latach (1867-1908) na rzece Sanie [stacje wodowskazowe: Postołów, Olchowce, Dynów, Jabłonica Ruska, Krasiczyn, Babice i Przemyśl], profile poprzeczne związane ze stanem najwyższej wody na Sanie z dnia 3 VIII 1913 roku, raporty wodowskazowe, rzeka San, stacja w Jabłonicy Ruskiej, L. stacji 91, stacja w Babicach, L. stacji 94, stacja w Krasiczynie, L. stacji 95, stacja w Hurku, L. stacji 97, stacja w Sośnicy, L. stacji 98, stacja Leżachów, L. stacji 101, dzienniki dla stacji wodowskazowej na Sanie [stacja] L. 96 w Przemyślu; Rzeka Wiar. Stan i zmiany koryta i brzegów rzeki, 1909-1916, sygn. 24-28 - rzeka Wiar - wykaz rzędnych znaków stałych zaniwelowanego zwierciadła wody i dna wraz z niwelacją zakładów wodnych, sytuacja rzeki Wiar na odcinku: Łuczyce – Nehrybka - Sielec, pod Rożubowicami – Krównikami, pod Krównikami – Przekopaną, profil podłużny spiętrzenia wody o 0,30 m na jazie przy młynie "Jan Maria" w gminie katastralnej Sielec na rzece Wiar; Rzeka Wiar. Stany wody, 1908-1908, sygn. 29 - raporty wodowskazowe, rzeka Wiar, stacja w Krównikach, L. Stacji 108; Rzeka Wyrwa. Stan koryta i brzegów rzeki, 1912, sygn. 30 - wykaz rzędnych, reperów żelaznych, stanowisk zwierciadła wody i pali profilowanych na rzece Wyrwie.

Sprawy rzek i gospodarki rzecznej w Galicji były uregulowane tzw. prawem wodnym, którego podstawę stanowiła obowiązująca na terytorium całej Monarchii Austriacko-Węgierskiej ustawa z dnia 30 maja 1869 roku o postanowieniach prawa wodnego zastrzeżonych ustawodawstwa państwa oraz wydana dla Galicji Ustawa wodna z dnia 14 marca 1875 roku. Na mocy tych ustaw oraz postanowień Rozporządzenia C.K. Ministerstwa Rolnictwa w porozumieniu z Ministerstwem Spraw Wewnętrznych, Sprawiedliwości i Handlu z dnia 9 lipca 1875 roku względem urządzenia i prowadzenia ksiąg wodnych, administracja w sprawach wodnych na obszarze poszczególnych powiatów należała do kompetencji starostw. Im też podlegało administrowanie funduszem budowli wodnych, co wynika z zachowanych w zespole akt. Bezpośredni nadzór nad rzekami mieli tzw. nadzorcy rzeczni, których uprawnienia ustalał Regulamin Policji Rzecznej i Plantacyjny dla Galicji i Bukowiny stanowiący załącznik do obwieszczenia Guberni we Lwowie z dnia 2 marca 1842 roku (l. 9605) oraz przepisy służbowe wprowadzone reskryptem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych w Wiedniu z dnia 24 września 1893 roku (l.3670). Do obowiązków nadzorcy rzek należało między innymi czuwanie nad wodowskazami i sporządzanie miesięcznych tabel stanu wód przedkładanych starostwu. Urząd nadzorcy jako przedstawiciela administracji państwowej nosił nazwę „C.K. Nadzór Rzek Nr...w...”. Podlegał on bezpośrednio oddziałowi budowniczemu starostwa. Ponieważ jednak oddziały nie były zorganizowane przy wszystkich starostwach, a istniejące obejmowały swoją właściwością terytorialną obszar kilku powiatów, podlegało im po kilku nadzorców. Tak właśnie było i w Przemyślu, gdzie Oddziałowi Budowniczemu Starostwa obejmującego swym działaniem powiaty: dobromilski, mościcki i przemyski podporządkowanych było 3 nadzorców rzek. Nadzór taki istniał niewątpliwie w samym Przemyślu, choć w zachowanych aktach brakuje wyraźnych śladów jego działalności, a w Szematyzmach nie ma jego nazwy, gdyż nie występuje w nich nazwa żadnego nadzoru. W związku z rozwojem na początku XX wieku gospodarki wodnej, zwłaszcza regulacji rzek mającej na celu poprawę ich spławności oraz zabezpieczenie przyległych gruntów przed niszczeniem, utworzono przy Nadleśnictwie we Lwowie Krajowy Oddział Hydrograficzny, który wykonywał między innymi opracowanie hydrograficzne dla potrzeb całej Galicji. Oddział został zorganizowany w roku 1904. jednostce tej podlegały zorganizowane w tym samym roku kierownictwa budowy regulacji poszczególnych rzek lub ich odcinków. Dla regulacji Sanu powołano do życia C.K. Kierownictwo Budowy Regulacji Sanu w Nisku. Z czasem zmieniono nazwę jednostki na C.K. Kierownictwo Regulacji Górnego Sanu w Przemyślu, co wynika z danych z roku 1914. Kompetencji i organizacji Kierownictwa nie można bardziej szczegółowo omówić, gdyż w zachowanych aktach brakuje materiałów dotyczących tych podstawowych zagadnień. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości Kierownictwo Regulacji Sanu w Przemyślu istniało nadal. Zmianie uległy tylko sprawy jego podporządkowania. Weszło ono mianowicie do robót publicznych. Resort ten był utworzony na mocy Ustawy z dnia 29 kwietnia 1919 roku o organizacji i zakresie działania Ministerstwa Robót Publicznych, a jego właściwość terytorialna w odniesieniu do byłej Galicji została określona Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 27 czerwca 1919 roku. Ponieważ San na odcinku objętym działalnością przemyskiego kierownictwa uważany był za rzekę żeglowną, jednostka ta nie została podporządkowana Okręgowej Dyrekcji Robót Publicznych w Krakowie. Utworzonej na mocy Rozporządzenia Ministra Robót Publicznych z dnia 19 kwietnia 1920 roku Dyrekcji podlegały z dziedziny administracji wodnej tylko kierownictwa regulacji rzek nieżeglownych. Wobec tego Kierownictwo w Przemyślu było podporządkowane bezpośrednio Ministerstwu. Wkrótce jednak sytuacja uległa pewnej zmianie. Rozporządzeniem Ministra Robót Publicznych z dnia 8 czerwca 1920 roku utworzono podległą Ministrowi Generalną Dyrekcję Rzek Żeglownych, której podporządkowane były utworzone równocześnie Dyrekcja Okręgowa Regulacji Rzek Żeglownych, Kierownictwo Regulacji Sanu w Przemyślu, którego właściwość terytorialna obejmowała rzekę San od ujścia Osławy do ujścia Wisłoka, podlegało odtąd Dyrekcji Okręgowej Regulacji Rzek Żeglownych w Krakowie. Po okresie roku nastąpiła zasadnicza zmiana. Wiązała się ona z odmienną niż poprzednio oceną przydatności Sanu do celów żeglugi śródlądowej. Określano, że jest to rzeka żeglowna tylko do ujścia Wiaru. Pociągnęło to za sobą decyzję o utworzeniu Zarządu Sanu w Jarosławiu dla odcinka rzeki od ujścia Wiaru do ujścia Bukowej. Rozporządzenie Ministra Robót Publicznych z dnia 21 czerwca 1921 roku, które wprowadziło te zmiany, postanowiło także likwidację Kierownictwa Regulacji Sanu w Przemyślu i przejście Sanu powyżej ujścia Wiaru, jako rzeki nieżeglownej, pod zarząd właściwej dyrekcji robót publicznych. Prawie równocześnie ukazało się Rozporządzenie Ministra Robót Publicznych i Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 25 czerwca 1921 roku, mocą którego utworzono Okręgową Dyrekcję Robót Publicznych we Lwowie podporządkowaną bezpośrednio Wojewodzie Lwowskiemu i zespoloną z Urzędem Wojewódzkim. Okręgowa Dyrekcja Robót Publicznych we Lwowie rozpoczęła swoją działalność od dnia 1 września 1921 roku. Dla celów zarządu nad rzekami nieżeglownymi wkrótce powołano do życia podległe jej państwowe zarządy wodne na terenie województwa lwowskiego. Prawdopodobnie od 1 stycznia 1922 roku zorganizowany został Państwowy Zarząd Wodny w Przemyślu, który powstał w miejsce zlikwidowanego z dniem 31 grudnia 1921 roku Kierownictwa Regulacji Sanu w Przemyślu. Ze względu na zasadniczą zmianę właściwości rzeczowej i terytorialnej oraz przejście z działu administracji specjalnej do grupy urzędów zespolonych z administracją państwową ogólną nowo powołany Zarząd stanowił kontynuację Kierownictwa. Kompetencje zlikwidowanej jednostki przejął Państwowy Zarząd Sanu w Jarosławiu, który działał bardzo krótko, bo w związku z dalszym skróceniem żeglownej części Sanu (do ujścia Wisłoka) uległ likwidacji, o czym postanawiało Rozporządzenie Ministra Robót Publicznych z dnia 17 grudnia 1923 roku o organizacji zarządu dróg wodnych. [Na podstawie wstępu, oprac A. Fenczak, Przemyśl 1986]