Sprawy personalne z lat 1945-1953, sygn. 1-4 Sprawy budżetowe i gospodarcze z lat 1945-1949, sygn. 5-13 Sprawy organizacyjne i odwołania od orzeczeń władz górniczych z lat 1945-1953, sygn. 14-44 Sprawy legislacyjne i nadzoru nad działalnością władz górniczych z lat 1945-1952, sygn. 45-67 Akta osobowe z lat 1945-1953, sygn. 68-92

Kolegium Górnicze przy Ministrze Przemysłu i Handlu (później przy Ministrze Górnictwa) powstało na mocy przepisów prawa górniczego z 29 listopada 1930 roku. Jego organizację regulowały artykuły 206-223 prawa górniczego oraz rozporządzenie Rady Ministrów z 28 listopada 1933 roku w sprawie regulaminu Kolegium Górniczego. Było ono organem rozpatrującym odwołania od decyzji władz górniczych I i II instancji, orzeczenia Kolegium stanowiły też oficjalną wykładnię przepisów prawa górniczego. W skład Kolegium Górniczego wchodzili: prezes, wiceprezesi oraz wotanci i ławnicy. Prezes i wiceprezesi byli pracownikami etatowymi. Wotantów powoływał minister na okres 3 lat spośród pracowników władz górniczych posiadających odpowiednie kwalifikacje zawodowe. Ławnicy byli powoływani przez ministra, także na 3 lata, spośród kandydatów przedstawionych przez izby przemysłowo-handlowe i związki komunalne. Wotanci i ławnicy pełnili swe funkcje bezpłatnie. Do 1939 roku Kolegium Górnicze miało siedzibę w Warszawie, a w 1945 roku wznowiło działalność w Katowicach. Przewodniczący Kolegium w latach 1945-1953 pełnił jednoczenie funkcję kuratora pól górniczych. W tym okresie Kolegium zajmowało się przede wszystkim opiniowaniem przepisów prawnych dotyczących górnictwa. W 1953 roku Kolegium Górnicze przestało istnieć w wyniku wejścia w życie nowego prawa górniczego. Jego agendy i akta przejął Wyższy Urząd Górniczy w Katowicach. [na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. J. Jaros, Katowice 1966]

KM 13.08.1966, 0014-10