Sprawy karne (zakłócenia porządku publicznego, podpalenia, kradzieże, oszustwa, fałszerstwa, paserstwo, pobicia, włóczęgostwo, wykroczenia podatkowe).

Sądy obwodowe były w sądownictwie III Rzeszy sądami pierwszej instancji orzekającymi w sprawach cywilnych i karnych. Sądem wyższej instancji, sprawującym nadzór nad sądem obwodowym, był sąd krajowy (Landgericht). W początkowym okresie okupacji nie było formalnych rozporządzeń regulujących funkcjonowanie sądownictwa na terenach okupowanych i włączonych do Rzeszy. Sądy posługiwały się ustawodawstwem niemieckim, w którym kompetencje i organizację sądów określały przepisy z 1934 r. Właściwość sądów powszechnych określiło rozporządzenie o właściwości sądów karnych, specjalnych i innych postępowań karnych z 21 II 1940 r. Sądy obwodowe orzekały jednoosobowo. W sprawach karnych o skierowniu sprawy do rozpatrzenia decydował prokurator. Do kompetencji sądu obwodowego należały wykroczenia i występki zagrożone karą do 6 miesięcy więzienia: naruszenie miru domowego, przywłaszczenie stanowiska, uszkodzenie mienia lub zabór spod zajęcia, zniesławienie, uszkodzenie ciała z wyłączeniem uszkodzenia ciała urzędnika lub z pobudek politycznych, wymuszenie, kradzież, przywłaszczenie, protekcjonizm, paserstwo - jeśli wartość mienia nie przekraczała 300 marek, obrót szlachetnymi metalami i kamieniami, oszustwo, uszkodzenie rzeczy, niedozwolone zabranie samochodu lub roweru, ukrywanie osób. Z dniem 4 XII 1941 r., po wprowadzeniu prawa karnego dla Polaków i Żydów, sądy obwodowe stały się właściwymi w sprawach, w których prokurator nie przewidywał kary wyższej niż 5 lat obozu karnego albo 3 lat zaostrzonego domu karnego. Przy sądach funkcjonowały urzędy oskarżycielskie (Amtsanwaltschaft) mające charakter niższego rzędu prokuratur. Przygotowywały one akt oskarżenia, kierowały wnioski do sądu. Do sądu obwodowego trafiały również wnioski z prokuratur o wydanie nakazu aresztowania osób, przeciwko którym wszczęto postępowanie przygotowawacze. W sprawach cywilnych sądy rozpatrywały sprawy sporne z powództwa cywilnego, sprawy o uznanie ojcostwa, uznanie za zmarłego, sprawy spadkowe i testamentowe. Do ich obowiązków należało także prowadzenie rejestrów handlowych, stowarzyszeń i żeglugowych.