1. Księgi akt notarialnych 2. Rejestr akt notarialnych 3. Skorowidze do akt notarialnych

Funkcjonowanie notariatu w Prusach uregulowała instrukcja z 1771 r. Notariusz, jako przedstawiciel króla, podlegał właściwemu terytorialnie sądowi. Jako osoba zaufania publicznego miał prawo do wykonywania czynności prawnych w zakresie sporządzania: aktów kupna-sprzedaży, testamentów, intercyz przedślubnych, wzajemnych umów i układów w ramach prawa handlowego, kwitów mazalnych oraz protestów weksli, udzielonych plenipotencji (pełnomocnictw), umów dzierżawnych, dożywocia, potwierdzeń podpisu. Instrukcja wprowadziła połączenie funkcji notariusza i adwokata. Ustawą z 1845 r. ograniczono kompetencje notariuszy na rzecz sądów. Rozdzielono sprawy dobrej woli pomiędzy sądy (spadek, umowy) i notariuszy (umowy dzierżawcze, pełnomocnictwa, opieka nad spadkiem). Dalsze funkcjonowanie notariatu regulowała ordynacja sądowa z 2 I 1849 r. Dekret z 8 III 1880 r. dostosowywał regulacje prawne dotyczące notariatu dla całych zjednoczonych Niemiec, gdzie podstawą prawną była wspomniana pruska ustawa notarialna z 1845 r. Kolejne nowe uregulowania przyniosła ustawa o sprawach sądownictwa niespornego z 17 V 1898 r. (ogłoszona 20 V 1898 r.), w istocie powtarzająca dotychczasowe zasady prawne. Ostatecznie działalność notariuszy określiła ustawa o sądownictwie niespornym z 21 IX 1899 r., która weszła w życie 1 I 1900 r. (Zb. Ust. Prusk. 1899 r., str. 249), która wprowadziła obowiązek dokonywania czynności cywilno-prawnych wyłącznie w języku niemieckim. Notariusze byli właściwi w ściśle określonym zakresie czynności prawnych, tzn. postępowaniu sądowym niespornym. Dokumentowano przed nimi zawarcie kontraktów kupna-sprzedaży, intercyz ślubnych, udzielanie darowizn, dożywocia, dokonywanie podziałów majątkowych i cesji, a także potwierdzenie złożenia testamentów, udzielanie pełnomocnictw legalizacji podpisów lub znaków. Notariusz miał także upoważnienie prawne do przyjmowania depozytów w postaci kwot pieniężnych, papierów wartościowych oraz kosztowności. Przed nim składano także protesty wekslowe i czekowe. Wykonywane czynności prawa notariusz odnotowywał w prowadzonej w kancelarii dokumentacji. Stanowiły je 4 serie ksiąg: księgi aktów notarialnych (Urschriften), rejestry (Register), repertoria wraz ze skorowidzami alfabetycznymi (alphabetische Register), księgi depozytów (Aufnahne der Inventarien, Verwahrungsbuch, Depositalbuch) oraz rejestry protestów czekowych i wekslowych (Scheck- und Wechselprotes-Register). W okresie międzywojennym początkowo w zakresie organizacji i kompetencji notariatu obowiązywało ustawodawstwo zaborcze, nieco tylko zmienione rozporządzeniami z 11 X 1919 r. i 8 X 1921. Notariuszy mianował minister sprawiedliwości. Jednolite prawo o notariacie wprowadzono rozporządzeniem Prezydenta RP z 27 X 1933 r. (Dz. U. Nr 84, poz. 609). Określiło ono prawa i obowiązki notariuszy oraz powołało do życia izbę notarialną i radę notarialną. Notariusz pełnił swe obowiązki na terenie podległym sądowi okręgowemu. Prawo nadzoru nad działalnością notariuszy sądu okręgowego sprawował prezes sądu okręgowego i rada notarialna, w zasięgu sądu apelacyjnego. Notariusz był funkcjonariuszem publicznym, powołanym do sporządzania aktów notarialnych, wydawania wypisów i odpisów, sporządzania poświadczeń, spisywania protokołów, przyjmowania na przechowanie dokumentów, pieniędzy i papierów wartościowych.

magazyn ul. Wiślana 27