Ewidencja, protokoły, finanse, księgi wyzwoleń na czeladników i majstrów.

W Polsce cechy powstawały od XIII w. Grupowały rzemieślników jednego lub kilku pokrewnych zawodów. Ich zadaniem była obrona rzemiosła w warunkach coraz silniejszej konkurencji, reglamentacja produkcji i zbytu, ustalanie cen na wyroby, kontrola ich jakości. Cechy działały na terenie jurysdykcji miejskiej. Podstawą prawną organizacji i działalności cechów były statuty cechowe, uchwalane i spisywane w cechu i zatwierdzane przez radę miejską, właściciela miasta, lub króla. Władze miasta nadzorowały także działalność cechów (produkcja i zaopatrzenie rynku, wysokość cen, finanse i majątek). Były też instancją odwoławczą od orzeczeń sądu cechowego. Statuty nadawały cechom prawa publiczne i osobowość prawną, regulowały sposób wyboru i zakres kompetencji władz (starszych cechu), pracę i obowiązki członków. Najwyższą władzą cechu były zebrania. Funkcje wykonawczo-administracyjne pełnił zarząd. Reprezentował cech na zewnątrz, realizował uchwały zebrań, pełnił funkcje sądowe, administrował majątkiem. Rozwój cechów był ściśle związany z warunkami gospodarczymi i politycznymi Polski przedrozbiorowej. Wraz z upadkiem znaczenia miast w drugiej połowie XVII w. i na początku XVIII w. cechy straciły na znaczeniu tym bardziej, że ich organizacja w rzeczywistości krępująca produkcję, stawała się pod koniec XVIII w. zbędną wobec powstania manufaktur. Po odzyskaniu niepodległości sprawy cechowe uregulowało rozporządzenie Prezydenta RP z 7 VI 1927 r. o prawie przemysłowym, które podtrzymało organizacje cechowe, dając im prawo nauczania rzemiosła i łączenia się w wolne związki cechowe. Jako stałą reprezentację zawodowych interesów rzemiosła powołano izby rzemieślnicze, które współdziałały z władzami państwowymi i regulowały sprawy nauki rzemiosła. Działalność cechów nadzorowały władze administracyjne I instancji. Ta forma nadzoru utrzymała się do 1939 r.