Spuścizna Józefa Szaniawskiego nie zawiera akt osobistych jej twórcy. Jedyną tego typu notatką jest koncept podania o przeniesienie z Warszawy do pracy w Sieradzu, gdzie oferowano wyższą pensję. Szkic tego podania został napisany na odwrotnej stronie kartki, na której także z końca grudnia 1842 roku (sygn. 14, nr 227). Spuściznę Szaniawskiego stanowią wyłącznie tzw. materiały warsztatowe, czyli zapiski, wypisy i notatki z literatury, odpisy i wypisy archiwalne oraz korespondencja w kwestiach merytorycznych. Są one efektem prac kwerendowych prowadzonych przez Szaniawskiego a wcześniej przez jego poprzednika Antoniego Pstrokońskiego w archiwach w Sieradzu i Kaliszu. Poszukiwania te podejmowano na zlecenie osób prywatnych, głównie szlachty, którą objęło prawo o szlachcie z 1836 roku. Wykonano także kwerendy rządowe, zamawiane przez urzędy.

Józef Szaniawski urodził się 16 III 1805 roku w Gromadzicach koło Wielunia. W latach 1826-1830 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Od 1833 roku pracował jako archiwista dietariusz w Archiwum Głównym Akt Dawnych Królestwa Polskiego w Warszawie a w latach 1843-1851 był kustoszem archiwum akt dawnych w Sieradzu. W 1851 roku, wobec przekazania zasobu archiwum sieradzkiego do Archiwum Akt Dawnych w Kaliszu, Szaniawski przeniósł się do Kalisza a w 1853 roku objął kierownictwo tego archiwum. Józef Szaniawski był autorem wielu drukowanych prac historycznych do dziejów ziemi sieradzkiej i kaliskiej oraz wydawcą dokumentów miejskich kaliskich. Zmarł w Kaliszu 24 XI 1879 roku. [Na podst. wstępu do inwentarza Z. Wojciechowskiej].