W skład zespołu wchodzą rejestry uczniów oraz zaświadczenia o odbytych szkoleniach z zakresu rzemiosła

Zgodnie ze znowelizowaną ustawą przemysłową z 15 marca 1883 r. C.K. Starostwo Powiatowe w Sanoku przedłożyło Izbie Przemysłowej i Handlowej we Lwowie plan powołania trzech okręgów terytorialnych, dostosowanych do struktury powiatu sądowego, które miały skupiać lokalnych rzemieślników i przemysłowców. Koncepcja ta została opracowana po konsultacjach ze środowiskiem rzemieślników i przemysłowców. W każdym okręgu postulowano powołanie jednego stowarzyszenia. Zebranie organizacyjne rzemieślników i przemysłowców z terenu powiatu sądowego Sanok zwołano na dzień 17 listopada 1884 r.. Z zachowanej pieczęci z roku 1891 wynika, że przyjęto nazwę Stowarzyszenie Przemysłowców i Rękodzielników w Sanoku. W 1914 r. pojawia się już nazwa Stowarzyszenie Rękodzielniczo-Przemysłowe „Cech Wielki” w Sanoku. Używano także pieczęci Cech Wielki w Sanoku. Z zachowanej korespondencji w Aktach miasta Sanoka wynika, że używano tych nazw zamiennie – Stowarzyszenie Przemysłowców i Rękodzielników w Sanoku, Stowarzyszenie Rękodzielniczo-Przemysłowe ”Cech Wielki” oraz Stowarzyszenie Rękodzielników i Przemysłowców „Cech Wielki” w Sanoku. Po II wojnie światowej odnajdujemy na umowach pieczęć Cech Rzemieślniczy w Sanoku, a w tytulaturze Powiatowy Cech Rzemieślniczy w Sanoku . Członkowie stowarzyszenia w swojej korespondencji nawiązywali do organizacji cechowej na terenie Sanoka, która powstała w 1501 roku. Na czele Stowarzyszenia stało „Przełożeństwo”, którego wieloletnim starszym był brązownik Aleksander Piech. On dysponował pieczęcią oraz występował jako przedstawiciel Stowarzyszenia. W roku 1912 w łonie Stowarzyszenia powołano sekcje zawodowe, a to murarską, piekarską, ślusarską i kowalską, stolarską, blacharską, krawiecką i malarską.Stowarzyszenie nie było jednak monolitem. Z czasem na arenie sanockiej pojawiło się Stowarzyszenie Przemysłowe Szewców w Sanoku, które w 1922 r. liczyło 44 członków oraz Chrześcijańskie Towarzystwo Rzemieślnicze w Sanoku. Te trzy organizacje w 1922 r. wystąpiły z propozycją budowy bursy rzemieślniczej w Sanoku. Z adnotacji we wniosku wynika, że Stowarzyszeniem kierował wówczas komisarz rządowy Władysław Lisowski, a władze Stowarzyszenia także działały jako tymczasowe. Władysław Lisowski zastąpił też ostatecznie Aleksandra Piecha (zmarł w 1932 r.) na stanowisku starszego. Stowarzyszenie pobierało opłaty za przyjęcie do organizacji i egzaminy czeladnicze. W 1924 r. wobec żywiołowo zmieniającej się sytuacji finansowej Starostwo w Sanoku wezwało poszczególne organizacje, a w tym i Stowarzyszenie Przemysłowców i Rękodzielników do zmiany swych statutów. Z adnotacji wynika, że starszym nadal był Aleksander Piech. W 1928 r., wobec wejścia w życie rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej o prawie przemysłowym, ograniczone zostało prawo do przeprowadzania egzaminów czeladniczych. Prawo to bowiem zostało przekazane Izbie Rzemieślniczej we Lwowie. Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Przemysłu i Handlu z 20 lutego 1936 r. cechy prowadziły działalność kulturalno-oświatową i towarzyską dla członków cechu, ich rodzin i pracowników; opiekowały się młodzieżą rzemieślniczą, przesyłały odpisy umów o naukę właściwym izbom rzemieślniczym, rozstrzygały spory wynikłe ze stosunku nauki rzemiosła, organizowały szkolenia, kasy i fundusze zapomogowe, opiniowały akty prawa miejscowego odnoszące się do rzemiosła.Władzami cechu były: walne zebranie cechu, zarząd cechu, którym kierował starszy cechu oraz komisja rewizyjna. Nie ustalono momentu likwidacji stowarzyszenia, a zachowane rejestry członków sięgają roku 1949.