Na zawartość zespołu składa się: I. Dokumentacja aktowa: 1. Podstawy prawne działalności TSIR i organy zarządzające - sygn. 1-7, 2. Działalność sekcji TSIR - sygn. 8-25, 3. Korespondencja TSIR - sygn. 27-51, 4. Sprawy finansowe TSIR - sygn. 52-59, 5. Likwidacja TSIR- sygn. 60. II. Materiały ulotne: 1. Szkolnictwo i nauka - sygn. 61-87, 2. Kultura i sztuka - sygn. 88-97, 3. Religia - sygn. 98-104, 4. Zdrowie - sygn. 105-118, [syg. 112 powtórzona - błąd w IZA] 5. Praca - sygn. 119-127, 6. Obóż cywilny i pomoc wojenna - sygn. 128-151, 7. Życie społeczno-polityczne - sygn. 152-186

Towarzystwo Studiów Irańskich (TSIR) w Teheranie zostało powołane z inicjatywy polskich uczonych, głównie profesorów z Uniwerstetu Stefana Batorego w Wilnie ( w tym prof. Wiktora Sukiennickiego) i poparciu Poselstwa RP oraz Delegatury MPiOS w Teheranie. Pierwsze walne posiedzenie odbyło się 23 październiak 1942 r. Wówczas też uchwalono statut , w którym czytamy iż celem TSIR jest "kultywowanie nauki polskiej oraz szerzenie wiedzy o Polsce wśród mieszkańców Iranu, wiedzy zaś o Iranie i krajach sąsiednich wśród Polaków […]. Działalność naukową Towarzystwo prowadziło w sekcjach: historyczno-filologicznej, prawno-politycznej, ekonomicznej, lekarskiej, a później i matematyczno-przyrodniczej. Poszczególne sekcje prezentowały swoje badania na cotygodniowych zebraniach naukowych. W 1943 r. TSIR zainicjowało własną działalnośc wydawniczą - "Studia Irańskie". W 1944 r. wydało w j. perskim książkę o Polsce "Lachestan".Ważną rolę w działalności TSIR pełniła współpraca naukowa polsko-irańska przejawiająca się m.in. w regularnej wymianie naukowej, publikowaniu przez polskich naukowców w pismach perskich, czy wycieczkach naukowo-krajoznawczych organizowanych przez naukowców irańskich. Poza działalnością naukową TSIR orgaznizowało akcję oświatową wśród polskiego uchodźctwa w Teheranie (wykłady, odczty w świetlicach obozowych). W 1945 r. po decyzji całkowitej likwidacji polskich obozów dla uchodźców w Iranie i ewakuacji pozostałych Polakow do Libanu, wielu członków TSIR opuściło Teheran i wyjechało do Bejrutu. Działalość samego Towarzystwa zakończyła się jesienią 1945 r.