- dokumenty osobiste związane z życiem prywatnym (legitymacje, świadectwa szkolne, świadectwa metrykalne, dokumentacja medyczna) i życiem zakonnym (świadectwo święceń, celebrety, jurysdykcje do spowiadania i asygnaty klasztorne) - korespondencja prywatna i urzędowa (m. in. z władzami zakonnymi) - materiały związane z działalnością rekolekcyjno-misyjną i kaznodziejską o. Damiana Budnika OP (konspekty kazań, misji i rekolekcji, teksty kazań i homilii), plany rekolekcji - twórczość własna o. Damiana Budnika (wiersze i misteria).

Jakub Budnik urodził się 22 IX 1910 r. w Berezowicy Małej k. Zbaraża w rolniczej rodzinie Jakuba i Michaliny z d. Walczyszyn. Do szkoły podstawowej uczęszczał w rodzinnej miejscowości. Od 1924 r. był uczniem Gimnazjum w Zbarażu. Po ukończeniu 4. klasy udał się do Krakowa, gdzie w 1929 r. wstąpił do zakonu dominikanów. Na obłóczynach otrzymał imię zakonne Damian. Celem uzupełnienia przerwanej nauki, po odbyciu rocznego nowicjatu uczęszczał jeszcze przez trzy lata do Gimnazjum im. H. Sienkiewicza w Krakowie i w 1933 r. zdał egzamin dojrzałości. Studiował w Studium oo. Dominikanów we Lwowie (1933–1937), a następnie na podwarszawskim Służewie (1937–1939). Święcenia kapłańskie przyjął 25 VII 1938 r. w Warszawie. Pracował w klasztorach dominikanów w Krakowie (1939–1940), Lublinie (1940–1942), Lwowie (1942–1943), Żółkwi (1943–1945), Lublinie (1945–1949), Poznaniu (1949–1951), Warszawie na Służewie (1951–1955), Gdańsku (1955–1963), Gidlach (1956–1959) Wrocławiu (1963–1966), Warszawie na Freta (1966–1967) oraz jako kapelan w klasztorze mniszek dominikańskich w Świętej Annie (1967–1971). Wielokrotnie był przełożonym lub piastował równie odpowiedzialne funkcje. Jako zdolny kaznodzieja głosił misje i rekolekcje w parafiach w całej Polsce. Otrzymał tytuł kaznodziei generalnego. Publikował w „Róży Duchownej”. Zmarł 18 XI 1971 r. w Świętej Annie, w 61. roku życia, 41. roku profesji zakonnej i 33. roku kapłaństwa.