Zespół archiwalny składa się z 37 jednostek archiwalnych, co łącznie zajmuje 1,47 mb. W zespole znajdują się dokumenty osobiste, przemyślenia duchowe, ale także notatki dotyczące życia wewnętrznego w zakonie. Dużą część zajmuje korespondencja, którą o. Kucharek prowadził głównie z rodziną oraz osobami świeckimi, szczególnie z Polonią w Rumunii. Sprawy Polaków w Rumunii były mu szczególnie bliskie. W spuściźnie znalazło się również kilka albumów fotograficznych i zbiorów fotografii oraz pocztówek. Zachowano także dokumentację audiowizualną. Zespół archiwalny podzielony został na 5 serii: I - dokumenty osobiste, II - materiały autobiograficzne i wspomnieniowe, III - korespondencja, IV - działalność duszpasterska, V - zbiory.

Szymon Leon Kucharek urodził się 26 czerwca 1913 r. w Poiana-Micului na Bukowinie w Rumunii, jako syn Józefa i Barbary Lechockiej. Do zakonu dominikanów wstąpił w 1929 r., otrzymując na obłóczynach imię Włodzimierz. Profesję zakonną złożył 31 sierpnia 1930 r., zaś świecenia kapłańskie przyjął 25 lipca 1938 r. Po ukończeniu studiów w 1939 r. został przeniesiony do Poznania, gdzie 12 grudnia został aresztowany przez Gestapo i uwięziony w obozie w Kazimierzu Biskupim k. Konina. Zwolniony został wiosną 1940 r. wskutek interwencji ambasady rumuńskiej w Berlinie. Z woli metropolity poznańskiego abp. Walentego Dymka, w porozumieniu z władzami zakonnymi, o. Kucharek przez 3 lata pracował w parafiach archidiecezji poznańskiej w Połajewie i w Boruszynie. W 1943 r. powrócił do rodzinnej wioski w Rumunii, gdzie wśród Polaków rozwinął szeroką działalność duszpastersko-misyjną, przeniesioną później na grunt Ukrainy Zadniestrzańskiej. Od 1944 r. do czerwca 1945 r. pracował w polskich parafiach na Bukowinie: w Sadogórze, Hlibokiej, Terebleczy, Piotrowcach Dolnych i Piotrowcach Górnych. Gdy zakończył tam działalność duszpasterską, został na pół roku skierowany do Poznania, by w grudniu 1945 r. powrócić do Krakowa, gdzie został mmagistrem nowicjatu. W 1949 r. przeniesiono go wraz z nowicjuszami do Poznania. W 1958 r. wyjechał do Rzymu, a 17 czerwca 1959 r. objął urząd mistrza nowicjatu w Acireale na Sycylii. Jego krótka praca wśród sycylijskich nowicjuszy przerwana została nagłym powrotem do Polski, gdyż władze państwowe nie przedłużyły mu paszportu. Z tego powodu od roku akademickiego 1960/1961 został magistrem kleryków w Krakowie; obowiązki te sprawował przez 8 lat. W sierpniu 1969 r. przeniesiono go do Wrocławia, gdzie kilka miesięcy później w charakterze proboszcza objął tamtejszą parafię pw. św. Wojciecha. Funkcję tę pełnił do 1975 r. W maju tegoż roku został przeniesiony do konwentu św. Jacka w Warszawie (Freta) i tam wybrano go na stanowisko przeora, które piastował przez okres 2 kadencji. W tym klasztorze pozostał już do końca życia. Podczas pracy w Warszawie był również socjuszem prowincjała, dyrektorem fraterni III Zakonu, promotorem trzeźwości i promotorem misji zagranicznych. Zmarł 10 czerwca 1990 r. w warszawskim konwencie św. Jacka. Miał 77 lat, z czego w klasztorze przeżył 60, a w kapłaństwie 52. Zapamiętano go jako kapłana ogromnej gorliwości oraz człowieka darzącego wielkim szacunkiem Słowo Boże. Pochowany został w grobowcu zakonnym na warszawskich Powązkach.