Księgi radzieckie, 1550-1788, 6 j.a. Księgi radzieckie i wójtowsko-ławnicze, 1562-1807, 25 j.a. Księgi wójtowsko-ławnicze, 1594-1780, 20 j.a. Akta luźne z obu kancelarii miejskich, 1716-1798, 1 j.,a.

Kraśnik w XIV w. był już osiedlem typu miejskiego, stanowiącym własność królewską. Już w XIII w. znajdował się na międzynarodowym szlaku handlowym z Niemiec i Pragi czeskiej przez Kraków do Kijowa. W 1377 r. Ludwik Węgierski nadał Kraśnik Dymitrowi z Goraja, jednocześnie przenosząc go na prawo niemieckie (średzkie). Lokacja przestrzenna miasta dokonana została przez żonę i córkę Dymitra, dopiero po jego śmierci, w okresie miedzy 1400-1405 r. W wyniku mariażu Anny z Goraja z kasztelanem wojnickim Andrzejem Tęczyńskim Kraśnik znalazł się na ponad 100 lat we władaniu Tęczyńskich. W 1604 r. córka Katarzyny Tęczyńskiej i Jerzego Słuckiego Zofia, żona Janusza Radziwiłła darowała obciążone długami dobra kraśnickie Janowi Zamoyskiemu, w zamian za spłatę wierzycieli. Od tego też roku aż do końca istnienia Rzeczpospolitej Kraśnik znajdował się w granicach administracyjnych Ordynacji Zamojskiej ze Zwierzyńca. Ustrój miasta opierał się na prawie magdeburskim, zwyczajowym oraz zarządzeniach właścicieli oraz władz samorządowych: rady z burmistrzem i ławy z wójtem sądowym. W latach 60-tych XVIII w. osobne sądy wójtowsko-ławnicze i burmistrzowsko-radzieckie zaczęły zanikać. Ich kompetencje przejął sąd łączny określany mianem „iudicium compositum” z czasem zaś „urzędu miejskiego” czy „magistratu” składający się z przedstawicieli w/w sądów pod przewodnictwem wójta. Organ łączny przejął także część obowiązków rady. Władze miejskie wybierano na podstawie przepisów prawa niemieckiego jeszcze w okresie Księstwa Warszawskiego.

nr mikrofilmów ksiąg: 110349-110606