Zespół archiwalny obejmuje zachowane materiały archiwalne wytworzone przez notariusza Teofila Chrempińskiego w latach 1899-1916. W zespole zachowały się zbiory aktów notarialnych, pomoce ewidencyjne oraz część ksiąg opłat pobieranych przez notariusza. Zespół nie zawiera natomiast innej, potencjalnie wytwarzanej i gromadzonej w kancelarii notarialnej dokumentacji, np. ksiąg protestów, ksiąg depozytów. W strukturze zespołu archiwalnego wydzielono serie: 1. Kancelaria w Kleczewie: 1.1. Akty notarialne, daty skrajne: 1899-1901, 5 j.a.: zbiór aktów notarialnych, w którym dominują akty będące potwierdzeniem wykonania typowych i powszechnych czynności notarialnych, np. umowy kupna-sprzedaży, umowy dzierżaw, darowizn, pożyczek, umowy przedślubne (intercyzy), rozporządzenia osób na wypadek śmierci, itp., itd. 1.2. Pomoce ewidencyjne, daty skrajne 1899-1901, 4 j.a.: repertoria (rejestry) czynności notarialnych oraz skorowidze alfabetyczne. 1.3. Księgi opłat, daty skrajne 1900-1901, 2 j.a.: rejestry opłat pobieranych za wykonane czynności notarialne. 2. Kancelaria w Słupcy: 2.1. Akty notarialne, daty skrajne: 1901-1916, 48 j.a.: zbiór aktów notarialnych, w którym dominują akty będące potwierdzeniem wykonania typowych i powszechnych czynności notarialnych, np. umowy kupna-sprzedaży, umowy dzierżaw, darowizn, pożyczek, umowy przedślubne (intercyzy), rozporządzenia osób na wypadek śmierci, itp., itd. 2.2. Pomoce ewidencyjne, daty skrajne 1901-1916, 28 j.a.: repertoria (rejestry) czynności notarialnych oraz skorowidze alfabetyczne. 2.3. Księgi opłat, daty skrajne 1901-1916 [1917], 3 j.a.: rejestry opłat pobieranych za wykonane czynności notarialne; księga z 1916 r. w okresie od października 1916 r. do stycznia 1917 r. wykorzystywana i kontynuowana była przez Józefa Kudrewicza, sekretarza Wydziału Hipotecznego w Słupcy, pełniącego obowiązki notariusza w Słupcy (zob. zespół archiwalny 54/152/0 „Akta notariusza Józefa Kudrewicza w Słupcy”). 3. Wakaty - jednostki przeniesione do innych zespołów archiwalnych.

Teofil Chrempiński był notariuszem działającym w okręgu Sądu Okręgowego w Kaliszu w latach 1899-1916. Urzędowanie rozpoczął w maju 1899 r., jako notariusz przy Kancelarii Hipotecznej Sądu Pokoju w Koninie, z siedzibą kancelarii notarialnej w osadzie Kleczew. W grudniu 1901 r. kancelaria notarialna przeniesiona została z Kleczewa do miasta Słupca, w tym samym okręgu sądu pokoju. W sierpniu 1914 r., po wybuchu pierwszej wojny światowej, jak większość notariuszy, Teofil Chrempiński zawiesił działalność. Po ponad roku, we wrześniu 1915 r. wznowił urzędowanie w Słupcy, jako rejent przy Cesarsko-Niemieckim Konińskim Sądzie Okręgowym. W październiku 1916 r. Teofil Chrempiński zakończył działalność w Słupcy i przeniósł się do Zgierza. [1] Podstawą prawną działania notariusza była rosyjska ustawa notarialna z 1866 r. [2] (wprowadzona na ziemiach Królestwa Polskiego w 1876 r.). Notariusz był urzędnikiem państwowym, do którego podstawowych kompetencji należało sporządzanie aktów i dokumentów, którym strony chciały lub były zobowiązane nadać znamię wiary publicznej (przyjmowanie aktów dobrej woli i nadawanie im cech autentyczności) oraz do spełniania innych czynności, zleconych mu przez przepisy prawne. W określonych przepisami prawa sprawach istniał przymus notarialny, tzn. określona czynność prawna pod rygorem nieważności musiała być sporządzona w formie aktu notarialnego. Prawo mianowania notariusza miał prezes warszawskiej Izby Sądowej na wniosek prezesa Sądu Okręgowego w Kaliszu. Bezpośredni nadzór nad działalnością notariusza sprawował prezes Sądu Okręgowego w Kaliszu. Notariusz wykonywał czynności zlecone mu przez prawo, w szczególności: - sporządzał akty notarialne (umowy kupna-sprzedaży, testamenty, intercyzy, układy i umowy, cesje, pełnomocnictwa, itp.)., - wydawał wypisy i odpisy aktów notarialnych, - sporządzał poświadczenia (własnoręczności podpisu, zgodności odpisu, czasu okazania dokumentu, pozostawania osoby przy życiu, stawiennictwa lub niestawiennictwa osoby), - doręczał oświadczenia stron, - spisywał protokoły (walnych zgromadzeń spółek akcyjnych, wspólników innych spółek, członków spółdzielni i innych stowarzyszeń i w innych przypadkach prawem przewidzianych), - protestował weksle, czeki i inne dokumenty, - przyjmował na przechowanie dokumenty, pieniądze lub papiery wartościowe. Czynności notarialnych notariusz mógł dokonywać w kancelarii notarialnej, przy czym mógł mieć tylko jedną kancelarię, lub, jeżeli przemawiał za tym charakter czynności lub szczególne okoliczności, w innym miejscu na terenie okręgu sądu, w którym miał siedzibę. W razie nieobecności notariusza (np. urlop, choroba) zastępował go upoważniony zastępca. Do obowiązków notariusza należało prowadzenie odpowiednich pomocy ewidencyjnych: repertoriów, skorowidzów i tzw. ksiąg opłat oraz przechowywanie zbioru oryginalnych aktów notarialnych. Ponadto, w miarę potrzeby, notariusz powinien prowadzić m.in. księgi protestów, księgi depozytów. W repertoriach notariusz rejestrował w kolejności chronologicznej wykonywane przez siebie czynności notarialne. Wpisy do repertorium otrzymywały unikalne numery od 1 do n w obrębie roku kalendarzowego. Pojedynczy wpis zawierał podstawowe dane o czynności, w tym m.in. numer kolejny, datę, nazwiska osób (stron), rodzaj i przedmiot czynności. W skorowidzach natomiast notariusz odnotowywał w kolejności alfabetycznej nazwiska stron oraz odnośniki do numerów z repertoriów. Repertoria i skorowidze alfabetyczne były podstawowymi narzędziami do sprawnego i szybkiego wyszukiwania informacji o wykonanych przez notariusza czynności, w tym o sporządzonych aktach notarialnych. Z kolei w księgach opłat notariusz miał obowiązek rejestrować opłaty pobierane za wykonane czynności notarialne. Każdy akt notarialny otrzymywał unikalny w obrębie roku kalendarzowego numer z repertorium. Akty gromadzono w oprawnych tomach zawierających do kilkuset, usystematyzowanych narastająco według numerów, aktów. W zależności od ilości sporządzonych przez notariusza aktów, tworzono od jednego do kilku tomów z jednego roku kalendarzowego. Do 1914 r. językiem urzędowym, w którym sporządzano akty notarialne oraz inną dokumentację, np. pomoce ewidencyjne, był język rosyjski. W okresie tym stosowano także podwójną datację dokumentów (wpisów) - urzędową według kalendarza juliańskiego oraz dodatkową według kalendarza gregoriańskiego. Od 1915 r. stosowano język polski oraz datowano według kalendarza gregoriańskiego. [3] Przypisy: [1] Zob. zespół archiwalny 39/449/0 „Akta notariusza Teofila Chrempińskiego w Zgierzu”, przechowywany w Archiwum Państwowym w Łodzi. [2] Высочайше утверждненное положеніе о нотаріялной части 14 Апреля 1866 года, Полное собрание законов Российской империи, tom 41 (1866), numer 43186. [3] Rozporządzenie dotyczące zaprowadzenia kalendarza Gregoriańskiego i czasu średnioeuropejskiego (niemieckiego) jako też zniesienia tak zwanych galówek dla obszarów Polski rosyjskiej, podlegających niemieckiej administracji, Dziennik rozporządzeń władz cesarsko-niemieckich w Polsce, rok 1915, nr 1, poz. 3.

Zespół archiwalny opracował w 2022 r. Zbigniew Marek, kustosz w Archiwum Państwowym w Poznaniu Oddział w Koninie.