1. Akty notarialne, daty: 1876-1883, sygn. 1-21.

Zasady organizacyjne przyjęte dla instytucji notariatu jeszcze w Księstwie Warszawskim, z małymi zmianami obowiązywały w Królestwie Polskim niemal przez cały XIX w. i pocz. XX w. Instytucja notariatu na ziemiach Królestwa Polskiego oparta była o ustawy z 1808 r., 1818 i 1825 r., od 1876 r. wprowadzono rosyjską ustawę notarialną z 1866 r. Notariusze powiatu tureckiego należeli do grupy rejentów kancelarii okręgowych z uprawnieniami działania. Działali oni w granicach okręgu kancelarii hipotecznej (wydziału hipotecznego) sądu pokoju, przy którym byli mianowani, a ich kancelarie znajdowały się zwykle w mieszkaniach prywatnych. Do 1876 roku działali przy Sądzie Pokoju w Warcie, a od 1876 r. przy utworzonym wówczas Sądzie Pokoju w Turku. Zachowane akty notarialne notariusza /rejenta/ Teofila Kowalskiego wskazują, że prowadził on kancelarie w mieście Turku. Do podstawowych zadań (kompetencji) należało przyjmowanie aktów dobrej woli i nadawanie im cech autentyczności (sporządzanie aktów kupna-sprzedaży, testamentów, intercyz, układów i umów, cesji, pełnomocnictw, protestów weksli, itp.). [Na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. J.Bobińska, Konin 1969]