Zespół zawiera akta notarialne oraz repertoria. Akta notarialne - sygn. 1 - 21, 26 - 37; z lat 1908 - 1920. Repertoria - sygn. 22 - 25; z lat 1908 - 1919.

Notariusze w Prusach wchodzili w skład organizacji sądowej. Jurysdykcja każdego z nich rozciągała się na okręg sądu, przy którym byli ustanowieni. Pełnili oni nie tylko funkcję notariusza, ale również adwokata. Prawodawstwo pruskie uszczuplało kompetencje notariuszy na rzecz sądów (ustawa z dnia 11 lipca 1845 r.). W sferze ich działalności pozostawiono sporządzanie aktów pełnomocnictwa, umów dzierżawnych, opieki nad spadkami. Późniejsze ustawy z lat 1851, 1853, 1899 nie wprowadziły istotniejszych zmian. Ujednoliciły jedynie przepisy w zakresie czynności wykonywanych przez notariuszy. Po odzyskaniu niepodległości państwo polskie wprowadziło nowe przepisy dotyczące działalności notariuszy. Rozporządzenie Ministra b. Dzielnicy Pruskiej z dnia 28 października 1921 r. (Dz. U. RP nr 83, poz. 592) stanowiło, że notariuszy mianuje minister sprawiedliwości. Szerzej o działalności notariuszy potraktowało dopiero rozporządzenie Prezydenta RP, pt. „ Prawo o notariacie’’ z 27 października 1933 r. (Dz. U. RP nr 84, poz. 609). Notariusz okre-ślony w nim został jako funkcjonariusz publiczny, powołany do sporządzania aktów i dokumentów. Jasno określone zostały również prawa i obowiązki no-tariuszy, rodzaje ksiąg, które mieli prowadzić oraz ich przechowywanie, orga-nizacja izby notarialnej (była ona organem nadzorującym notariuszy danego okręgu sądu apelacyjnego) i walnego zgromadzenia. Prawo o notariacie anu-lowało obowiązujące do tej pory przepisy: Ustawę o sądownictwie z dnia 21 września 1899 r. (Gesetz – Sammlung für die Königlichen Preussischen Staaten Nr 31/1899 vierter abschnitt, Gerichtliche und notarielle Urfunden) i Roz-porządzenie Ministra b. Dzielnicy Pruskiej z dnia 28 października 1921 r.