Zespół zawiera akta notarialne oraz pomoce ewidencyjne. Księgi ułożono w układzie rzeczowo-chronologicznym. Za aktami notarialnymi umieszczone zostały pomoce ewidencyjne. Akta notarialne - sygn. 1 - 14; z lat 1923 - 1933 Pomoce ewidencyjne - sygn. 15 - 16; z lat 1925 - 1933 (rejestry notarialne)

Notariusze prowadzący kancelarie w okresie międzywojennym na terenie byłego zaboru pruskiego, działali do 1933 r. w oparciu o nowelizowane przepisy państwa pruskiego. Zgodnie z nimi, notariusze wchodzili w skład organizacji sądowej. Jurysdykcja każdego z nich rozciągała się na okręg sądu, przy którym byli ustanowieni. Pełnili oni nie tylko funkcję notariusza, ale również adwokata. Prawodawstwo pruskie w sferze działalności notariuszy pozostawiło sporządzanie aktów pełnomocnictwa, umów dzier-żawnych, opieki nad spadkami. Późniejsze ustawy z lat 1851, 1853, 1899 nie wprowadziły istotniejszych zmian. Ujednoliciły jedynie przepisy w zakresie czynności wykonywanych przez notariuszy. Po odzyskaniu niepodległości Minister b. Dzielnicy Pruskiej wydał kilka rozporządzeń zmieniających pruskie przepisy dotyczące działalności notariuszy . Nowelizacje te stanowiły m.in., że notariuszy mianuje minister sprawiedliwości. Jednak dopiero rozporządzenie Prezydenta RP z dnia 27 października 1933 r. „Prawo o notariacie” ujednoliciło przepisy o notariacie na terenie całego kraju. Notariusz został w nim określony jako funkcjonariusz publiczny, powołany do sporządzania aktów i dokumentów. Jasno określone zostały również prawa i obowiązki notariuszy, rodzaje ksiąg, które mieli prowadzić oraz ich przechowywanie, organizacja izby notarialnej (była ona organem nadzorującym notariuszy danego okręgu sądu apelacyjnego) i walnego zgromadzenia. Prawo o notariacie anulowało obowiązujące do tej pory przepisy: pruską Ustawę o sądownictwie dobrej woli z dnia 21 września 1899 r. oraz Rozporządzenie Ministra b. Dzielnicy Pruskiej z dnia 8 października 1921 r

Baza danych IZA.