Zespół zawiera akta notarialne, pomoce ewidencyjne, księgę protokołów inkasa weksli oraz protesty weksli. Dokumentację ułożono w układzie rzeczowo-chronologicznym. Za aktami notarialnymi umieszczone zostały pomoce ewidencyjne oraz księga protokołów inkasa weksli oraz protesty weksli. Akta notarialne - sygn. 1 - 35; z lat 1932 - 1939, 1945 - 1949 Pomoce ewidencyjne - sygn. 36 - 41; z lat 1932 - 1939, 1945 - 1948 (rejestr notarialny, repertoria) Księga protokołów inkasa weksli - sygn. 42; z lat 1936 - 1939, 1945 - 1947 Protesty weksli - sygn. 43 - 44; z lat 1947 - 1949

Notariusze prowadzący kancelarie w okresie międzywojennym na terenie byłego zaboru pruskiego, działali do 1933 r. w oparciu o nowelizowane przepisy państwa pruskiego. Zgodnie z nimi, notariusze wchodzili w skład organizacji sądowej. Jurysdykcja każdego z nich rozciągała się na okręg sądu, przy którym byli ustanowieni. Pełnili oni nie tylko funkcję notariusza, ale również adwokata. Prawodawstwo pruskie w sferze działalności notariuszy pozostawiło sporządzanie aktów pełnomocnictwa, umów dzier-żawnych, opieki nad spadkami. Późniejsze ustawy z lat 1851, 1853, 1899 nie wprowadziły istotniejszych zmian. Ujednoliciły jedynie przepisy w zakresie czynności wykonywanych przez notariuszy. Po zakończeniu II wojny światowej notariuszy obowiązywały przepisy z 1933 r. Wprowadzono jednak kilka nowelizacji dotyczących obsadzania stanowisk i przenoszenia oraz zwalniania notariuszy . Ostatecznie w 1951 r. uchwalono nową ustawę „Prawo o notariacie” , która likwidowała dotychczasową strukturę organizacyjną notariatu w Polsce. Z dniem 1 stycznia 1952 r. utworzyła ona Państwowe Biura Notarialne, a notariusze stawali się pracownikami państwowymi.

Baza danych IZA.