Redakcja Tygodnika "Odrodzenie" w Krakowie

Sygnatura
29/1169/0
Liczba serii
2
Liczba skanów
55

Zawartość:

1. Sprawy administracja (zestawienia personalne, listy członków Związku Zawodowego Literatów Polskich Oddziałów, spisy profesorów i wykładowców wyższych uczelni) 1945-1947 (sygn. RO 1-4) 2. Sprawy redakcyjne (utwory nadesłane do redakcji, Biuletyny Informacyjne i komunikaty, korespondencja redakcyjna) /1937/1945-1950 (sygn. RO 5-70)

Dzieje twórcy:

Redakcja tygodnika społeczno-literackiego „Odrodzenie” wydawanego od września 1944 r. zawiązała się w lecie 1944 r. Początkowo siedzibą zespołu redakcyjnego był Lublin, skąd w lutym 1945 trafił do Krakowa, by w marcu 1947 r. ostatecznie przenieść się do Warszawy. Zamiarem redakcji tygodnika „Odrodzenie”, pierwszego w Polsce Ludowej pisma wskrzeszającego tradycję polskich tygodników społeczno-kulturalnych było, poprzez brak sformułowania bliżej określonego programu ideowo-artystycznego, skupienie pisarzy różnych orientacji i pokoleń w celu konsolidacji środowiska twórczego na gruncie aprobaty dla „demokratycznego” kierunku przemian społecznych w kraju i uczestnictwa w odbudowie zniszczonej przez wojnę kultury narodowej. Tygodnik „Odrodzenie” wydała Spółdzielnia Wydawnicza „Czytelnik”. Dnia 1.12.1947 r. przy redakcji tygodnika powstał Klub Literacki „Odrodzenia” wydający książki typu broszurowego. Ogłoszono wiele znaczących dzieł ówczesnej literatury, m. in. Popiół i diament (druk pt. Zaraz po wojnie) i opowiadania okupacyjne J. Andrzejewskiego oraz informowano obszernie o zagranicznym życiu kulturalnym i literaturze, zwłaszcza francuskiej i amerykańskiej, ogłaszano przekłady wybitnych poetów (A. Rimbaud, G. Apollinaire, W. Majakowski, P. Neruda) i prozaików (E. Hemingway, W. Paulkner, fragm. Doktora Faustusa T. Manna). Wiele miejsca zajmowała w piśmie aktualna publicystyka i proza reportażowa, krytyka teatralna, plastyczna, muzyczna i filmowa. Ważną rolę odegrało „Odrodzenie” w krytyce literackiej: na łamach pisma toczyły się głośne spory o ideowo-moralną i społeczną funkcję literatury, o interpretację realizmu, żywotność tradycji literackiej XVIII-XIX w. i awangardy międzywojennej, o szansę twórczości kreacyjnej i eksperymentalnej. W okresie końcowym „warszawskim”, w tygodniku dominowali pisarze młodego pokolenia (T. Borowski, J. Bocheński, R. Bratny, A. Braun, B. Czeszko, T. Konwicki, W. Woroszylski, W. Zalewski). W programowych wystąpieniach nt. zadań politycznych literatury (m. in. W. Sokorski, M. Kierczyńska) odwoływano się do doświadczeń sowieckich i popularyzowano twórczość pisarzy ZSRS. W marcu 1950 z połączenia „Odrodzenia” i „Kuźnicy” powstał tygodnik „Nowa Kultura”.

Daty skrajne:

1944 - 1950

Klasyfikacja:

instytucje kultury

Nazwa twórcy:

Daty:

1944-1950.

Nazwa dawna:

Nazwa obcojęzyczna:

Języki:

polski

Dostępność:

Udostępniany w całości

Ogółem jednostek archiwalnych:

70

Ogółem opracowanych jednostek archiwalnych:

70

Ogółem jednostek archiwalnych bez ewidencji:

0

Ogółem metrów bieżących

0.15

Ogółem opracowanych metrów bieżących

0.15

Ogółem metrów bieżących bez ewidencji

0.0

Ogółem jednostek archiwalnych:

0

Ogółem plików :

0

Ogółem rozmiar (w MB):

0.0

Ogółem dokumentów

0

Ogółem spraw

0

Ogółem klas

0

Ogółem jednostek archiwalnych:

0.0

Ogółem metrów bieżących:

0.0

Daty skrajne dokumentacji niearchiwalnej:

Nazwa Inwentarz skarbowy Uwagi
inwentarz książkowy zatwierdzony Brak danych