1. Materiały związane z życiem prywatnym i działalnością zawodową 1848-1936 (sygn. AksR 1-5, 28, 26, 25, 27) 2. Korespondencja w sprawie pomocy dla zesłańców 1865-1870 (sygn. AksR 6-18) 3. Korespondencja z władzami państw zaborczych w sprawie zesłańców AksR 19-24 (sygn. AksR 19-24) 4. Materiały o ks. Ruczce I poł. XX w. (sygn. AksR 31-32) 5. Materiały rodzinne dot. bratanka ks. Ruczki - Adama Ruczki 1909, 1945 (sygn. AksR 29-30)

Ludwik Ruczka (1814-1897), w 1839 r. otrzymał święcenia kapłańskie i objął wikariat w Oleśnie k. Dąbrowy Tarnowskiej, w 1842 r. został mianowany katechetą Głównej Szkoły Normalnej w Tarnowie, w 1843 r. objął stanowisko wykładowcy historii Kościoła w Instytucie Teologicznym w Tarnowie. Po rabacji 1846 r. zrezygnował z pracy pedagogicznej, w 1848 r. przejął parafię w Kolbuszowej, gdzie był proboszczem przez 48 lat. Chętnie udzielał się społecznie - odbudował kościół po pożarze, zainicjował powstanie 6 nowych szkół, podarował plac pod budowę szkoły. W 1871 roku został członkiem Rady Powiatowej w Kolbuszowej, później wiceprezesem Rady Szkolnej w Rzeszowie i prezesem Rady Szkolnej powiatu kolbuszowskiego, był marszałkiem powiatu kolbuszowskiego (1891-1896) i współzałożycielem Towarzystwa Oświaty Ludowej w Kolbuszowej (1889), członkiem Towarzystwa Gospodarczego w Krakowie i Powiatowej Komisji Szacunkowej w Kolbuszowej. Był czynnym działaczem politycznym, w 1861 r. został wybrany posłem na Sejm Krajowy we Lwowie, a następnie delegatem do Rady Państwa we Wiedniu. Szczególnie zasłużył się L. Ruczka pomocą dla Sybiraków.