1. Protokoły synodów powiatowych, 1873-1879, sygn. 1: protokoły posiedzeń synodu powiatowego, zarządzenia Królewskiego Konsystorium w Berlinie z lat 1873-1874, sprawozdania gmin ewangelickich. 2. Zarządzenia i rozporządzenia, 1814-1882, sygn. 2: , zarządzenia Królewskiego Konsystorium w Berlinie oraz dekrety Fryderyka Wilhelma w sprawie prowadzenia ksiąg metrykalnych. 3. Sprawy kościoła w Małuszowie, 1852-1899, sygn. 3: korespondencja oraz protokoły wizytacji kościoła. 4. Sprawy kościoła w Sulęcinie, 1817-1834, sygn. 4: plany pracy szkół, spisy nauczycieli, sprawozdania. 5. Akta odnalezione podczas skontrum, 1694-1873, sygn. 5-7: sprawy dotyczące kościoła i jego pracowników, przyjęcia wyznawców wyznania augsburskiego przez Diecezję w Ośnie Lubuskim

Superintendentura była instytucją Kościoła Ewangelickiego nadzorującą i stymulującą funkcjonowanie parafii na terenie określonej diecezji, obejmującej z zasady 1 lub 2 powiaty administracyjne. Na jej czele stał superintendent powoływany przez senat kościelny, prowincjonalnej rady kościelnej, na wniosek generalnego superintendenta, który zasięgał opinii proboszczów diecezjalnych i zarządu okręgu synodu. Do zadań superintendenta należały sprawy zarówno duszpasterskie jak i administracyjne. Szczególnie ważną sprawą było utrzymanie porządku w okręgach kościelnych, wprowadzanie w życie zarządzeń konsystorza, uczestniczenie i przewodniczenie w wyborach proboszczów i kandydatów na te stanowiska, a następnie wprowadzanie ich na urząd. Superintendent czuwał nad podnoszeniem kwalifikacji a więc kształceniem proboszczów, miał oko na ich postawę moralną, wizytował parafie, pomagał w organizowaniu szczególnych uroczystości religijnych, wydawał decyzje w sprawach małżeństw mieszanych. Do zadań szczególnie ważnych należał nadzór nad szkolnictwem kościelnym, państwowym i prywatnym w sprawach nauki religii, opieka nad instytucjami charytatywnymi, zakładami opieki społecznej, a także prowadzenie kasy wdowiej dla wdów po duchownych ewangelickich. Pomoc w działalności Superintendentury i parafii ewangelickich świadczyły świeckie organy społeczne wybierane spośród wiernych, takie jak rady gmin, powiatów, zaś spraw duszpasterskie rozstrzygały synody różnych stopni. Jednostką nadrzędną dla superintendentury na terenie Brandenburgii był Konsystorz Ewangelicki (sprawy administracji i zarządzania) oraz Generalny Superintendent (sprawy duszpasterskie) w Berlinie, zaś dla prowincji poznańskiej w Poznaniu. Kościelne władze prowincjonalne podlegały Wydziałowi do spraw Kościoła i Szkolnictwa Rejencji a następnie Ministerstwu do Spraw Szkolnictwa i Zdrowia w Berlinie. Po zakończeniu I wojny światowej z części prowincji poznańskiej oraz Prus Wschodnich pozostałych przy Niemczech, utworzona została prowincja o nazwie Grenzmark Posen-Westpreussen, która zarządzana była z Konsystorza w Berlinie i w Szczecinie. Wlatach następnych Marchia Graniczna stworzyła jedną prowincję kościelną podzieloną na 6 superintendentur. Nowa prowincja podlegała od strony administracyjnej konsystorzowi w Szczecinie i Generalnemu Superintendentowi Pomorskiemu. W 1923 r. utworzono konsystorium ewangelickie w Pile i tam też urzędował Generalny Superintendent dla Marchii Granicznej, któremu było podporządkowanych 7 superintendentur. Stan ten trwał do 1938 r., kiedy to prowincja została rozwiązana, a nadrzędną jednostką dla superintendentur z tego terenu został Konsystorz i Generalny Superintendent w Berlinie, zaś dla Superintendentury w Strzelcach w Szczecinie.