Są to świadectwa uzyskania uprawnień do wykonywania zawodu krawca przez czeladnika który przez okres 3 do 4 lat pobierał nauki (terminował) u majstra i ukończył zdanym egzaminem przed komisja egzaminacyjną. Zawierają one następujące informacje: imię i nazwisko właściciela warsztatu krawieckiego (majstra) u którego czeladnik terminował się w zawodzie krawca, imię i nazwisko czeladnika, miejsce zamieszkania lub urodzenia, miejsce i datę wydania dokumentu oraz podpisy komisji egzaminacyjnej. Na niektórych dokumentach podane jest też nazwisko i imię ojca. Poza tym wszystkie dokumenty zawierały zapewnienie iż podczas nauki czeladnik uzyskał wymagane umiejętności niezbędne do wykonywania zawodu krawca. Wykazał się wiernością, pilnością, uczciwością zarówno wobec mistrza tak jak i innych osób i że cech poświadcza to swoją pieczęcią cechową. Na końcu prośba do cechu o uwzględnienie tego dokumentu przez członków cechu.

Cechy były to organizacje powołane do obrony interesów rzemieślników. Regulowały one zaopatrzenie w surowiec, kontrolowały produkcję i ustalały ceny. Jako organizacje społeczne spieszyły swym członkom z pomocą, organizowały wspólne życie towarzyskie i religijne. Posiadały własne władze cechowe. Pierwsza wzmianka o krawcach w Gorzowie Wielkopolskim pochodzi z dokumentu z dnia 6 kwietnia 1511 r. w którym kurfist Joachim i margrabia Albrecht nadają miastu Landsberg ordynację miejską. W późniejszym okresie liczba ich musiała znacznie wzrosnąć, ponieważ w 1711 r. istniał już cech krawców. Funkcjonowanie tego cechu potwierdzają zachowane pieczęcie cechowe na dokumentach cechowych przechowywanych w archiwum państwowym. W XVIII w. krawcy obok szewców należeli do najliczniej reprezentowanych zawodów w Gorzowie Wielkopolskim. Ich cech liczył 35 majstrów. W 1794 r. w mieście i na przedmieściach funkcjonowało 41 warsztatów krawieckich. Natomiast w okolicznych wsiach było ich 60. W 10 lat później, w 1875 r. w Gorzowie były 143 pracownie krawieckie zatrudniające 230 pracowników. W 1900 r. było 136 pracowni krawieckich, zaś w 1925 roku- wymienionych jest 88 krawców i 135 krawczynie. Cech miał swojego patrona. W 1795 r. był nim asesor Burchardt. Sprawy wewnętrzne cechu regulował przywilej dla cechu krawców z 1735 r. Regulował on sprawy związane z przynależnością do cechu, nauką zawodu, sprawy finansowe, stosunku pomiędzy mistrzem i uczniami oraz wewnętrzne sprawy cechu. Zgodnie z tym właścicielem zakładu krawieckiego mogła zostać osoba posiadająca odpowiednie kwalifikacje zawodowe i posiadać obywatelstwo miasta Gorzowa Wielkopolskiego oraz opłaciła przewidziane ustawowo sumy pieniężne na rzecz cechu. Zajmował się on produkcją i decydował o rodzaju usług krawieckich, Poza tym nadzorował pracę uczniów i czeladników w warsztacie oraz przyjmował zlecenia od klientów. Czeladnicy i uczniowie terminujący w warsztacie musieli legitymować się świadectwem prawego urodzenia. Krawcy szyli bieliznę damską i męską oraz dla dzieci, a także odzież letnią i zimową zgodnie z obowiązującą wówczas modą zachodnią. Dotyczyło to szczególnie kroju spódnic i spodni. Produkcja ich zaspakajała też potrzeby wojska. W XIX w. w Gorzowie wykształcił się też podział na krawców szyjących tylko suknie dla kobiet i pozostałych. Wszystkie prace krawieckie wykonywane były ręcznie za pomocą igły. Maszyny do szycia pojawiły się w warsztatach krawieckich dopiero pod koniec XIX w. W wyniku ustawy z 1897 r. cech krawców w Gorzowie Wielkopolskim zaliczony został do cechu dobrowolnego. W godle cechu krawieckiego znajdowały się nożyce i rok założenia cechu.