AKTA CYWILNE księgi wtóropisowe urodzeń, małżeństw i zgonów (duplikaty) z lat 1869-1875, sygn. 1-2, 4, 6, 8-10 (7 j.a.); alegaty z lat 1869-1872, 1875, sygn. 1, 3, 5-7, 11 (w tym 4 odrębne j.a.);

Z dniem 15 sierpnia 1810 r. na terenach przyłączonej do Księstwa Warszawskiego Lubelszczyzny wprowadzono obowiązek prowadzenia świeckich akt stanu cywilnego w oparciu o uregulowania Kodeksu Cywilnego Napoleona. Mimo świeckiego charakteru rejestracji rolę urzędników stanu cywilnego powierzono duchownym rzymskokatolickim i greckokatolickim. Nowo powstałe gminy, w których dokonywano rejestracji ludności, pod względem terytorialnym były najczęściej tożsame z parafiami i obejmowały ogół ludności zamieszkałej na danym terenie, w tym także ludność wyznania mojżeszowego. Wprowadzony w życie 1 stycznia 1826 r. Kodeks Cywilny Królestwa Polskiego zmodyfikował zasady rejestracji ludności żydowskiej. Na jego podstawie powołano w miastach odrębne świeckie okręgi bożnicze a wśród nich Biłgorajski Okręg Bożniczy. Obowiązki urzędników stanu cywilnego pełnili świeccy urzędnicy magistratu, najczęściej burmistrzowie (od 1869 r. również wójtowie). Okręg bożniczy pokrywały się z obszarem powołanego w 1830 r. Okręgu Dozoru Bożniczego (gminy wyznaniowej). Przy sporządzaniu aktu cywilnego obok zainteresowanych stron i świadków miał obowiązek uczestniczyć rabin, który wcześniej dokonywał obrzędów religijnych związanych z faktem urodzenia, zawarcia związku małżeńskiego, zgonu i ich rejestracji. Akty stanu cywilnego (urodzeń, małżeństw i zgonów) spisywane były w dwóch egzemplarzach. Do sporządzanych metryk dołączano alegaty (m. in. załączane do spisywanego aktu małżeństwa odpisy metryk urodzenia, lub akty znania narzeczonych, urzędowe sprostowania i uzupełnienia aktów). Zawierające jeden typ aktów unikaty (księgi pierwopisowe) zapisywano przez kilka lat, aż do zapełnienia księgi. Tożsame z nimi pod względem treści metryk duplikaty (wtóropisy), obejmujące akty urodzeń małżeństw i zgonów, zamykano wraz z końcem roku, sporządzano indeks i wraz z alegatami przekazywano do Sądu Pokoju w Tarnogrodzie, później w Biłgoraju (Dziennik Praw Królestwa Polskiego t.10, s. 41-84). Prawdopodobnie z uwagi na świecki charakter tych akt ludność żydowska nierzadko nie dopełniała terminowo obowiązku rejestracji zdarzeń urodzin, zawarcia związku małżeńskiego czy zgonu. Do 1867 r. akty stanu cywilnego sporządzano w języku polskim, zaś od roku 1868 po rosyjsku. Wprowadzono również datację aktów wg obowiązującego w Cesarstwie Rosyjskim kalendarza juliańskiego (12-13 dni różnicy w stosunku do kalendarza gregoriańskiego). Usankcjonowane przez Kodeks Cywilny Królestwa Polskiego zasady rejestracji aktów stanu cywilnego z niewielkimi modyfikacjami przetrwały na terenie byłego zaboru rosyjskiego do roku 1945. Na podstawie dekretu Rady Ministrów z 25 września 1945 r. z dniem 1 stycznia 1946 r. zlikwidowano wyznaniowe urzędy stanu cywilnego, powołując na ich miejsce w każdej gminie urzędy państwowe (Dziennik Ustaw, Nr 48, poz. 272-273). Siedziba okręgu: Biłgoraj (pow. tarnogrodzki, biłgorajski) Zakres terytorialny: Bidaczów Nowy, Bidaczów Stary, Biłgoraj, Bojary, Dyle, Korczów, Majdan Stary, Puszcza Solska, Rapy Bojarskie, Rapy Dylańskie, Ruda Solska, Sendlaki, Sól, Tereszpol, Wola Duża, Wola Mała Status prawny: urzędy stanu cywilnego i metrykalne - akta metrykalne

ZoSIA, baza PRADZIAD; zmikrofilmowane księgi z lat 1869-1873, nr mikrofilmów: 392432-392435; księgi z lat 1876-1904 są przechowywane w Archiwum Państwowym w Zamościu (nr zesp. 767);