dokumenty: potwierdzenie statutów i przywilejów 1610-1772 (3 j.a.), akta cechu garncarzy-statuty cechowe, ordynacja dla mistrzów i czeladników, spisy garncarzy, spory dotyczące spraw zdobycia rynku zbytu, spory finansowe, poświadczenia uwolnienia z poddaństwa, poświadczenia prawego urodzenia 1592-1882 (113 j.a.); przes. 2348/2015: wystawienie świadectwa mistrzowskiego dla Antona Henschela, zestawienie finansów cechu garncarzy, pokwitowanie wpłaty dokonanej przez cech garncarzy 1839, 1883 (3 j.a.).

Cechy były to zawodowe organizacje rzemieślników, do których należeli wszyscy majstrowie chcący uprawiać rzemiosło w mieście. Zasadniczym celem cechów była obrona interesów ich członków przed kupcami oraz przed konkurencją ze strony rzemieślników nie zrzeszonych w cechu a także przed majstrami innych specjalności. Do głównych zadań cechu należało wykształcenie uczniów i czeladników na przyszłych mistrzów cechowych . Najstarsze wiadomości o tej miejscowości pochodzą z 1417 roku. W XVIII w. w Burgrabicach było 3 piekarzy, 1 rzeźnik, kołodziej, 4 kowali, 2 szewców, rymarz, 6 krawców , 4 stolarzy i garncarze . Najstarsze informacje zachowały się o cechu garncarzy. Rzemieślnicy tego rzemiosła wytwarzali towary na potrzeby miejscowej ludności ale też poszukiwali rynków zbytu. Doprowadzało to do ostrych zatargów z rzemieślnikami okolicznych miast , którzy bronili swoich jarmarków przed napływem obcego towaru. Wraz z zanikiem zapotrzebowania na potrzeby garncarskie, upadło znaczenie tego rzemiosła, a także straciło znaczenie pozostałe rzemiosło. [Na podstawie wstępu do inwentarza, oprac. Janina Domska , Opole 2003]