1 Materiały ks. Dionizego Kajetanowicza 1886-1962 1.1 Dokumenty osobiste i korespondencja 1898-1954 1.2 Teksty religijne i wiersze 1905-1962 1.3 Inne 1886-1944 2 Materiały Stanisława Donigiewicza 1800-2012 2.1 Korespondencja 1955-2012 2.2 Inne 1800-2012 3 Fotografie 4 Książki 1895-1994 5 Muzealia 1919-1970

Stanisław Donigiewicz urodził się 9 października 1904 r. w Czerniowcach na Bukowinie (ob. Ukraina). Ze względu na trudną sytuację materialną nie ukończył studiów orientalistycznych we Lwowie. W połowie lat 20. XX w. zaangażował się we współpracę z księdzem Dionizym Kajetanowiczem, co zaowocowało wydawaniem czasopisma „Posłaniec św. Grzegorza” (od 1927 r.). Redaktorem pisma był ks. Dionizy Kajetanowicz, zaś sekretarzem i administratorem został Stanisław Donigiewicz. Od 1930 r. pismo stało się organem Archidiecezjalnego Związku Ormian Polskich, którego Stanisław Donigiewicz był współzałożycielem i aktywnym działaczem. W 1932 r. jego związki z księdzem Kajetanowiczem stały się jeszcze ściślejsze, poprzez poślubienie stryjecznej bratanicy księdza, Stefanii Kajetanowiczówny. W tym samym roku urodził się syn Stanisława i Stefanii, Bogdan. W 1945 r. został aresztowany przez Sowietów i zesłany na 10 lat do łagru Abież w Komi: oskarżono go o propagowanie spraw ormiańskich i agitację przeciwko Związkowi Radzieckiemu oraz o pomoc Żydom. Taki sam los spotkał księdza Dionizego Kajetanowicza, który po śmierci abpa Józefa Teodorowicza w 1939 r. sprawował urząd administratora archidiecezji lwowskiej, i w 1945 r. został aresztowany przez NKWD i zesłany do łagru, gdzie zmarł w 1954 r. Stanisław Donigiewicz zaś, zwolniony w 1955 r. (wyszedł z łagru częściowo głuchy), po krótkim zamieszkaniu w Kutach w 1957 r. wyjechał do Polski i osiadł w Bielsku Białej. Był aktywny w środowisku Ormian polskich, przede wszystkim na polu integracji rozproszonej po wojnie społeczności, z wielką energią i zaangażowaniem zajmował się propagowaniem historii i kultury ormiańskiej, jego wielkim sukcesem było zorganizowanie w 1980 r. pierwszego po wojnie zjazdu Ormian polskich. Nie dane mu było jednak uczestniczyć w tym wydarzeniu, gdyż w przeddzień rozchorował się i zmarł w 1980 r.

W skład spuścizny wchodzą: materiały aktowe, fotografie, książki oraz pamiątki o charakterze muzealnym.