akty notarialne 1925-1947, 1949 (31/320/1-31/320/46, 31/320/60) repertoria 1925-1949 (31/320/47-31/320/59, 31/320/71-31/320/73, 31/320/88.89) skorowidze 1934-1949 (31/320/61-31/320/66, 31/320/77) dzienniki i rejestry 1919-1949 (31/320/67-31/320/70, 31/320/90, 91) odpisy protestów, księgi protestów i protesty wekslowe 1935-1941 (31/320/74, 31/320/82. 31/320/87) księga przychodów i rozchodów 1934-1949 (31/320/75, 31/320/76, 31/320/78-31/320/81) księga depozytów 1933 (31/320/92)

Nowożytna instytucja notariatu została wprowadzona na terenach polskich wchodzących w skład zaboru austriackiego w 1858 r., wraz z rozciągnięciem na teren Galicji austriackiej ustawy notarialnej z 1850 r. Ustawa ta, znowelizowana w 1871 r., była podstawą funkcjonowania instytucji notariatu na trenie Galicji do 1933 r. Wtedy to nastąpiła ostateczna unifikacja przepisów normujących istnienie i działalność notariatu, której wyrazem stała się ustawa – Prawo o notariacie. Obowiązywała ona z drobnymi zmianami, aż do 1951 r., kiedy to instytucja notariatu została upaństwowiona. Zlikwidowane zostały prywatne kancelarie notarialne, a notariusze mogli być zatrudniani jedynie w państwowych biurach notarialnych. Od 1934 r. urząd notariusza posiadał status funkcjonariusza publicznego. Do jego kompetencji należało sporządzanie aktów notarialnych obejmujących oświadczenia stron i stwierdzenia faktów. Dodatkowo sporządzał także umowy dotyczące przeniesienia lub obciążenia własności nieruchomości. Przyjmował także dokumenty w depozyt. Notariusz Aleksander Rybiański prowadził kancelarię notarialną w Muszynie w l. 1928-1929. Jego działalność opierała się na ustawie notarialnej z dnia 25.07.1871 r. Do zadań notariusza należało: sporządzanie dokumentów notarialnych, testamentów, poświadczanie urzędowe faktów i deklaracji, wystawianie wypisów i odpisów, przyjmowanie w depozyt pieniędzy i papierów wartościowych, sporządzanie protestów wekslowych.