Wszystkie zespoły zawierają księgi aktów notarialnych dotyczących : umów kupna sprzedaży nieruchomości tj. majątków, gospodarstw rolnych, domów, placów, podziałów nieruchomości, darowizn, umów handlowych, dzierżawnych, pożyczek, rozporządzenia na wypadek śmierci, intercyzy przedślubne i inne układy majątkowe między małżonkami, akty plenipotencji, akty pojednawcze, pokwitowania zapłaconych sum należności dłużnych i innych rozliczeń spadkowych i majątkowych, wezwania do zapłaty oraz pomoce ewidencyjne tj. księgi repertoriów notarialnych i skorowidze. Struktura archiwalna zespołów odzwierciedla ich zawartość. Część I inwentarza -Akta notarialne 1919 - 1924, sygn. 1 - 5 -Repertorium 1919 – 1924, sygn. 6 – 10, -Skorowidze 1919 – 1923, sygn. 11 – 12 Część II inwentarza - Akta notarialne 1925 – 1939, sygn.13-29 - Repertoria 1924 – 1939 sygn. 30 - 48 - Skorowidze 1924 – 1939, sygn., 49 – 56 Część III inwentarza -Akta notarialne 1938 1949, sygn. 57 - 66 - Repertoria 1941 - 1949, sygn. 67 - 72 - Skorowidze 1940 - 1949, sygn. 73 - 75 - Repertoria protestów weksli 1927, 1933 - 1948, sygn. 76 - 78

Organizację notariatu w początkowym okresie normowała ustawa notarialna dla Księstwa Warszawskiego z 1808 roku. Wprowadziła ona podział na : pisarzy aktowych ( działających przy Sądzie Apelacyjnych w Warszawie, którzy swoje czynności mogli wykonywać na terenie całego kraju ), rejentów kancelarii ziemiańskiej ( działających przy Trybunałach Cywilnych , wykonujących czynności notarialne w okręgu Trybunału ) i rejentów ( notariuszy ) kancelarii okręgowych ( działających przy Sądach Pokoju i na ich terenie spełniających swoje funkcje ). Ustawy hipoteczne z 1818 r. i 1825 r. zniosły funkcję pisarzy aktowych i zmieniły nazwę notariuszy urzędujących przy hipotekach na rejentów okręgowych. Zwierzchnictwo nad notariatem sprawowała Komisja Rządowa Sprawiedliwości a bezpośredni nadzór odpowiednie sądy. Reforma sądownictwa w Królestwie Polskim przeprowadzona w 1875 r. wprowadziła także w życie rosyjską ustawę notarialną z 1866 r. i na jej podstawie wprowadzono podział notariuszy na urzędujących przy wydziałach hipotecznych sądów okręgowych i sądów pokoju. Notariuszy mianowała Izba Sądowa Warszawska na wniosek Prezesa Sądu Okręgowego. Jako urzędowy wprowadzono język rosyjski. Wyżej wymienione przepisy ( ze zmianami ) obowiązywały do 1934 r., kiedy to na mocy rozporządzenia Prezydenta RP z dn. 27 X 1933 r. wprowadzono jednolite dla całego kraju prawo o notariacie. Określiło ono prawa i obowiązki notariuszy oraz powołało do życia izbę notarialną i radę notarialną. Przepisy te obowiązywały do 1952 r., kiedy to na mocy ustawy z dnia 25 V 1951 r. „ Prawo o notariacie” zlikwidowano prywatne kancelarie notarialne powołując do życia Państwowe Biura Notarialne, działające przy Sądach Powiatowych. Notariusze byli urzędnikami publicznymi, którzy działali w interesie państwa jednocześnie ich działalność miała charakter prywatnoprawny pobierali bowiem wynagrodzenie za wykonywanie określonych czynności.