Akta notarialne1931 – 1935sygn. 1 – 19, - Repertorium 1931 – 1935 sygn. 20 – 27, - Skorowidz 1931 – 1935 sygn. 28 – 32 Akta notarialne 1936-1940 sygn. 33-51, skorowidz 1936-1938 sygn. 52-54, nab. 4234/10 - 3 j.a. 0,25 mb (spis nr 16/2010 poz. 1-3) Rep. 1936, Rep. 1936-1937, Rep. 1938, 1945 (w jednej księdze)

W Łukowie każdorazowo urzędował 1 notariusz przy Wydziale Hipotecznym Sądu Grodzkiego, który miał siedzibę kancelarii w mieście Łukowie. Leon Nowacki funkcję notariusza w Łukowie pełnił w latach 1931- 1940 VII oraz od 16 X 1944 do 30 VI 1948. Kancelaria mieściła się w Łukowie, w aktach brak informacji o dokładnej lokalizacji. W okresie od 1 VII 1940 do 5 X 1944 funkcję Notariusza przy Wydziale Hipotecznym Sądu Grodzkiego w Łukowie pełnił Gustaw Około-Kułak, który miał kancelarię w Łukowie przy ul. Kościuszki 34, a później Kaiserstrasse 34 (11 listopada). Pius Łuczaj urzędował od 1948 do 1951 roku w Kancelarii w Łukowie przy ul. Świerczewskiego 36. Przynależność do sądu okręgowego i apelacyjnego zmieniała kilkakrotnie- okręg Sądu Okręgowego w Siedlcach okręg Sądu Apelacyjnego w Warszawie w okresie IX 1939-3 IV 1940; okręg Sądu Okręgowego w Lublinie Wydział Zamiejscowy w Białej Podlaskiej okręg Sądu Apelacyjnego w Lublinie w okresie 1940-1944; okręg Sądu Okręgowego w Siedlcach Wydział Zamiejscowy w Białej Podlaskiej okręg Sądu Apelacyjnego w Warszawie w okresie 4 XII 1944-15 VII 1949; okręg Sądu Okręgowego w Lublinie Wydział Zamiejscowy w Białej Podlaskiej okręg Sądu Apelacyjnego w Lublinie w okresie 15 VII 1949-1950. Późniejsze akta notariusza Nowackiego przechowywane są w zespole nr 1560 "Kancelaria notariuszy przy Wydziale Hipotecznym Sądu Grodzkiego w Łukowie - Gustawa Około-Kułaka, Leona Nowackiego, Piusa Łuczaja" złożonym z akt 3 notariuszy. Organizację notariatu w początkowym okresie normowała ustawa notarialna dla Księstwa Warszawskiego z 1808 roku. Wprowadziła ona podział na : pisarzy aktowych ( działających przy Sądzie Apelacyjnych w Warszawie, którzy swoje czynności mogli wykonywać na terenie całego kraju ), rejentów kancelarii ziemiańskiej ( działających przy Trybunałach Cywilnych , wykonujących czynności notarialne w okręgu Trybunału ) i rejentów ( notariuszy ) kancelarii okręgowych ( działających przy Sądach Pokoju i na ich terenie spełniających swoje funkcje ). Ustawy hipoteczne z 1818 r. i 1825 r. zniosły funkcję pisarzy aktowych i zmieniły nazwę notariuszy urzędujących przy hipotekach na rejentów okręgowych. Zwierzchnictwo nad notariatem sprawowała Komisja Rządowa Sprawiedliwości a bezpośredni nadzór odpowiednie sądy. Reforma sądownictwa w Królestwie Polskim przeprowadzona w 1875 r. wprowadziła także w życie rosyjską ustawę notarialną z 1866 r. i na jej podstawie wprowadzono podział notariuszy na urzędujących przy wydziałach hipotecznych sądów okręgowych i sądów pokoju. Notariuszy mianowała Izba Sądowa Warszawska na wniosek Prezesa Sądu Okręgowego. Jako urzędowy wprowadzono język rosyjski. Wyżej wymienione przepisy ( ze zmianami ) obowiązywały do 1934 r., kiedy to na mocy rozporządzenia Prezydenta RP z dn. 27 X 1933 r. wprowadzono jednolite dla całego kraju prawo o notariacie. Określiło ono prawa i obowiązki notariuszy oraz powołało do życia izbę notarialną i radę notarialną. Przepisy te obowiązywały do 1952 r., kiedy to na mocy ustawy z dnia 25 V 1951 r. „ Prawo o notariacie” zlikwidowano prywatne kancelarie notarialne powołując do życia Państwowe Biura Notarialne, działające przy Sądach Powiatowych. Notariusze byli urzędnikami publicznymi, którzy działali w interesie państwa jednocześnie ich działalność miała charakter prywatnoprawny pobierali bowiem wynagrodzenie za wykonywanie określonych czynności.

Akt nie mikrofilmowano i nie brakowano