Akta Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Historycznego z okresu 1886–1939 obejmują jego statuty, protokoły Walnych Zgromadzeń delegatów Polskiego Towarzystwa Historycznego, posiedzenia i sprawozdania Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Historycznego (1927–1939), wykaz członków Towarzystwa (1925–1932), korespondencję Zarządu (1925–1939), korespondencję i materiały związane ze współpracą z instytucjami krajowymi i zagranicznymi, działalnością wydawniczą, jubileuszem 50-lecia Towarzystwa, nekrologi i wspomnienia po zmarłych członkach. Materiały Komisji z lat 1920–1939 to głównie korespondencja Komisji i delegata Polskiego Towarzystwa Historycznego do spraw międzynarodowych i częściowo akta organizacyjne. Akta Zjazdów to materiały z II–VI Zjazdu Historyków (organizacyjne i redakcyjne) i z VI–VII Międzynarodowych Kongresów Historyków (1900, 1925–1938). Dokumentacja Oddziałów Polskiego Towarzystwa Historycznego w: Brześciu nad Bugiem, Bydgoszczy, Grodnie, Katowicach, Kielcach, Krakowie, Lublinie, Lwowie, Łodzi, Poznaniu, Przemyślu, Stanisławowie, Tarnopolu, Wilnie, Warszawie (Towarzystwo Miłośników Historii) obejmuje sprawozdania z działalności organizacyjnej, kasowe, listy członków, korespondencję Zarządu z oddziałami. Dokumenty finansowe Zarządu Głównego – sprawozdania i rozliczenia kasowe, preliminarze budżetowe, korespondencja i księgi kasowe z lat 1923–1939. Akta redakcji „Kwartalnika Historycznego” zawierają m.in. regulamin i materiały organizacyjne z lat 1925–1939, materiały redakcyjne z lat 1936–1939, materiały drukowane w „Kwartalniku Historycznym” z lat 1925–1939 oraz nie drukowane – teki redakcyjne z lat 1927 i 1939, korespondencję z lat 1887–1914 (fragmentaryczna) i 1937–1939 oraz akta administracyjne redakcji. Akta Zarządu Głównego Polskiego Towarzystwa Historycznego z okresu 1947–1963 to: statuty z lat 1947 i 1957 i ich projekty, protokoły zgromadzeń, posiedzeń i zebrań delegatów Polskiego Towarzystwa Historycznego, zebrań plenarnych i sprawozdań oddziałów i stacji naukowych, akta Komisji Rewizyjnej, Dydaktycznej, Odczytowej, Komisji Badań Dawnej Warszawy. Dokumentacja zjazdów i konferencji naukowych, między innymi VII–IX Powszechnych Zjazdów Historyków, konferencji naukowych, metodologicznych, specjalistycznych i regionalnych, 1948–1966. Korespondencja Zarządu Głównego z lat 1947–1955. Akta konkursów (1960). Dokumentacja finansowa z lat 1947–1956, redakcyjna „Kwartalnika Historycz-nego” 1955–1968, akta spraw personalnych, ewidencji, spraw odznaczeń.

W 1886 roku powstało Towarzystwo Historyczne ze stałą siedzibą we Lwowie. Pierwszy statut zatwierdzony został przez Namiestnictwo Galicyjskie 26 czerwca 1886 roku. Celem Towarzystwa było popieranie rozwoju nauk historycznych, oraz utrzymywanie łączności z innymi towarzystwami naukowymi z zakresu historii. Organami Towarzystwa były: zgromadzenia walne, posiedzenia zwyczajne, Wydział i Komitet Redakcyjny. Zgromadzenie Walne miało prawo podejmowania zasadniczych uchwał w sprawach Towarzystwa; posiedzenia zwyczajne poświęcone były sprawom naukowym i organizacyjnym; Wydział był zarządem pełniącym władzę wykonawczą. Komitet Redakcyjny kierował wydawnictwami Towarzystwa, z których główne „Kwartalnik Historyczny” zaczął ukazywać się w 1887 roku. Majątek Towarzystwa stanowiły składki członków, dochody z odczytów i wydawnictw, datki dobrowolne, subwencje i zapisy. Do Towarzystwa należeli członkowie zwyczajni i honorowi. Pewne zmiany w statucie wprowadzono w 1891 roku, następnie w 1898. Początkowo Towarzystwo miało charakter dzielnicowy. W 1920 roku podczas konferencji historyków w Warszawie postanowiono o utworzeniu ogólnopolskiej organizacji historyków i Towarzystwu nadano nowy statut, zmieniając mu nazwę na Polskie Towarzystwo Historyczne. Wydział stał się Zarządem Głównym, tj. organem kierującym i wykonawczym zreorganizowanego Towarzystwa, odpowiedzialnym przed Walnym Zgromadzeniem. Nowym organem była Komisja Rewizyjna, która sprawowała z ramienia Walnego Zgromadzenia kontrolę nad administracją majątku Towarzystwa. W 1925 roku utworzono oddziały w Wilnie i Poznaniu, przekształcono w oddział Koło Krakowskie, a Towarzystwo Miłośników Historii w Warszawie stało się oddziałem warszawskim Polskiego Towarzystwa Historycznego. Od 1925 roku stała Delegacja Zjazdów Historycznych organizowała co 5 lat zjazdy Towarzystwa i czuwała nad realizacją ich postanowień. Od 1929 roku Zarząd Główny powoływał delegata do spraw międzynarodowych. Postanowieniem z 1932 roku Towarzystwo mogło tworzyć sekcje i komisje. Powołano: Komisję dydaktyczną, Komisję do spraw reedycji Bibliografii polskiej Finkla, Komisję do spraw tłumaczeń polskich prac historycznych na języki obce oraz Komitet Budowy „Domu Nauki” PTH. Te formy organizacyjne przetrwały do 1939 roku, a dalsze zmiany organizacyjne w PTH nastąpiły po II wojnie światowej. Powstały nowe sekcje, oddziały, komisje i stacje naukowe, od 1947 roku Zarząd Główny przeniósł się do Warszawy. Towarzystwo ukierunkowało swoją działalność na prowadzenie badań regionalnych. Dążono do skupienia wszystkich osób interesujących się w sposób czynny lub bierny przeszłością. Od 1956 roku Towarzystwo stało się reprezentacją korporacji zawodowej historyków. Działalność Towarzystwa była ściśle powiązana najpierw ze współpracą z Instytutem Historycznym UW, następnie Instytutem Historii PAN.