1. Administracja ogólna 1424-1940; 34 j.a. - przywileje, statuty, listy rajców, archiwum, odpisy dokumentów dotyczących miasta, tabele, pomiary posiadłości, spisy ludności, listy wyborców i osób posiadających prawa miejskie. 2. Kamera miejska 1610-1898; 48 j.a. - zarządzenia i przepisy, budżety, separacje, rachunki, założenie owczarni, spory, regulacje granic, młyny, kasa kameralna, drewno budowlane, drogi, groble i mosty, sprzedaż miejscowego lazaretu, kasa ubogich, długi, utrzymanie studni, recesy, pomiary i regulacje w dobrach miejskich, hipoteka. 3. Manufaktury 1693-1789; 5 j.a. - rafineria cukru, folusz, założenie farbiarni, farbowanie sukna i innych materiałów. 4. Cechy - akta od sygn. 82-98 (16 j.a.) z wyjątkiem sygn. 93 w 1971 roku przeniesiono do zespołu Cechy miasta Białogard. 5. Szkolnictwo 1840-1862; 1 j.a. - szkoła w Połczynie (Bad Polzin). 6. Kościoły, szpitale, fundacje 1540-1796; 15 j.a. - szpitale, fundacje, budowa i remonty kościołów, budynki przykościelne, wykazy dochodów, fundacje, szpital św. Jerzego, stanowisko pastora. 7. Nadzór policyjny 1700-1842; 59 j.a. - zabezpieczenia przeciwpożarowe, parcele w mieście, koncesje, policja budowlana, kontrola cechów: szklarzy, ślusarzy, krawców, stolarzy, garncarzy, apteki, spory, ubezpieczenia od ognia, towarzystwa ubezpieczeniowe. 8. Nadzór nad domami 1697-1930; 31 j.a. 9. Nadzór nad cechami 1914-1619; 12 j.a. 10. Nadzór przeciwpożarowy 1715-1824; 5 j.a.

Białogard, należący do najstarszych grodów pomorskich (początki sięgają VII w., w latach 1102 i 1107 był zdobywany przez Bolesława Krzywoustego), został lokowany na prawie lubeckim w 1299 r. przez księcia Bogusława IV. Rada miejska, licząca 12 osób z burmistrzem na czele, pojawiła się tu po raz pierwszy w 1303 r. Ośrodek, będąc członkiem Hanzy, pełnił funkcje ponad lokalnego centrum handlowo-rzemieślniczego. Szczególnie ważne i znane były miejscowe jarmarki końskie. W XV w. Białogard stał się również sporym centrum produkcji rzemieślniczej. Ponadto w ciągu średniowiecza miasto nabyło rozległe dobra składające się w XV w. z czterech wsi i ośmiu folwarków. Na przełomie XV i XVI w. liczba mieszkańców doszła tu do około 3 tys. osób. Druga połowa XVI w. przyniosła osłabienie tempa rozwoju ośrodka. Na pogłębiający się kryzys wewnętrzny nałożyła się wojna trzydziestoletnia. W 1628 r. liczba jego mieszkańców spadła do 1445 osób. Po podziale Pomorza (reces z 1653 r.) Białogard znalazł się w granicach Brandenburgii. Pewien wzrost gospodarczy zaznaczył się tu w XVIII w., a ludność osady zwiększyła się do 1621 osób. Ustawa z 1808 r. doprowadziła do wyłonienia się także w Białogardzie, pochodzącej z wyborów, rady miejskiej i wywodzącego się z niej magistratu. Ustrój magistracki umocniła ustawa z 1853 r. W ciągu XIX w. obok dość silnego rzemiosła rozwinął się tu drobny i średni przemysł. Miasto stało się również ważnym węzłem kolejowym, uzyskując w 1859 r. połączenia ze Świdwinem, Koszalinem i Kołobrzegiem, a w 1878 r. ze Szczecinkiem. Wraz ze wzrostem znaczenia ekonomicznego Białogardu rosła również jego ludność, wynosząc odpowiednio: 1938 osób w 1812 r., 6040 osób w 1871 r. i 16 068 osób w 1938 r. Latem 1944 r. archiwalia białogardzkie wywieziono do Tuczna. W latach 1946–1949 w trakcie scalania rozproszonego zasobu do Szczecina trafiły jedynie resztki ewakuowanego w 1944 r. zespołu.

W Landesarchiv w Greifswaldzie, Rep. 38b Belgard, 4 j.a. z lat 1510–1786.