1. Policja 1776-1940; sygn. 1-60a (sygn. 60a); 61 j.a. - administracja policyjna, koszty jej utrzymania, funkcjonariusze, partie polityczne, organizacje, stowarzyszenia, kasa pogrzebowa, nadzór nad handlem, rzemiosłem, koncesje, kontrole mięsa, ubezpieczenia budynków, komisje zdrowia, bractwo kurkowe, miejska elektrownia, budowa portu, listy zmarłych, listy kuracjuszy, podatki, statystyka, sprawy szkolne. 2. Hipoteka 1785-1876; sygn. 61-78; 18 j.a. - wpisy i wyciągi z ksiąg hipotecznych dotyczące poszczególnych parcel w mieście. 3. Nadzór budowlany 1876-1945; sygn. 1-951; 951 j.a. - dokumentacja techniczna obiektów zawierająca: projekt początkowy, plany remontów, przebudowy, usytuowanie budynków na parcelach, projekty instalacji wodnokanalizacyjnych, korespondencję urzędu z właścicielami posesji, projektantami i wykonawcami. Oprócz wielorodzinnych i jednorodzinnych budynków mieszkalnych zachowały się poszyty zawierające między innymi: pensjonaty, wille, kościoły, restauracje, sale widowiskowe, hotele, gazownię, pływalnię, stacje benzynowe, zabudowania warsztatowe, garaże, banki, dworzec kolejowy, koszary, mleczarnię, spichlerz, synagogę, szkoły, teatr i szpital.

Początki osadnictwa u ujścia Świny sięgają X w. W wiekach XIII–XVII istniała tu niewielka wieś rybacka położona na wyspie Uznam przy przeprawie przez Świnę. Prawdziwą karierę ujście Świny zaczęło robić dopiero w XVIII w. Wówczas to Prusy przystąpiły (od 1730 r.) tu do budowy portu morskiego. Inwestycja (wraz z pogłębieniem całej cieśniny) miała na celu uwolnienie handlu szczecińskiego od dokuczliwych ceł pobieranych przez Szwedów na Pianie, do XVIII w. jedynej drodze łączącej Szczecin z otwartym morzem. Mimo napływu licznych osadników (od lat trzydziestych XVIII w.) formalny początek miastu dało dopiero zarządzenie Kamery Wojenno-Skarbowej z grudnia 1743 r. Około 1750 r. ruch statków na Świnie wyraźnie zdystansował żeglugę na Pianie, a miejscowy port i stocznie odgrywały już poważną rolę w pruskiej gospodarce. W 1754 r. żyło tu łącznie 670 stałych mieszkańców (nie licząc pracowników sezonowych). Podczas wojny siedmioletniej świnoujski port i osada zostały całkowicie zniszczone przez wojska szwedzkie. Odbudowę miejscowości powiązano z nadaniem jej formalnych praw miejskich, co stało się w czerwcu 1765 r., gdy Fryderyk II zatwierdził pierwszy świnoujski samorząd. Nowe miasto było od początku swego istnienia ważnym ośrodkiem portowo-handlowym oraz centrum budowy statków. W 1789 r. ludność Świnoujścia wynosiła już 2057 osób. W ciągu XIX i pierwszej połowy XX w. miejscowy port był systematycznie rozbudowywany. W latach 1818–1823 wybudowano falochrony, w 1825 r. uruchomiono przystań pasażerską, w 1838 r. postawiono latarnię morską. W drugiej połowie XIX stulecia w Świnoujściu powstała baza pruskiej marynarki wojennej. W 1876 r. miasto otrzymało połączenie kolejowe z Anklam, a w 1900 r. z Międzyzdrojami i Wolinem. W latach dziewięćdziesiątych XIX w. przekształciło się ono również w wielki ośrodek uzdrowiskowy i kąpielisko. Wraz z rozwojem Świnoujścia wzrastała także liczba jego mieszkańców, wynosząc odpowiednio: 2798 osób w 1816 r., 10 352 osoby w 1900 r., 18 352 w 1925 r., 30 333 w 1939 r. Akta miasta Świnoujścia trafiły do archiwum w Szczecinie w drugiej połowie lat trzydziestych XX w. Podczas II wojny światowej zespół pozostał w budynku archiwalnym, gdzie w 1945 r. zabezpieczyła go polska służba archiwalna. W 1959 r. do materiałów znajdujących się w Szczecinie dołączono dużą grupę akt budowlanych, przywiezionych ze Świnoujścia. Dopiero wówczas zespół został zinwentaryzowany i uporządkowany.