1. Organizacja i zarządzanie 1945-1946; 33 j.a. 2. Sprawozdawczość 1945-1946; 7 j.a. 3. Sprawy pracownicze, wykazy personelu 1945-1950; 19 j.a. 4. Opieka nad pacjentami 1945-1946; 8 j.a.

Polski szpital obozu Fallingbostel w Bomlitz został utworzony w 1945 roku. Organizacja szpitala dzieli się na dwa etapy. Pierwszy okres historii to szpital oparty przejściowo na Izbie Chorych byłego Stalagu XIb oraz zorganizowane dodatkowo dwa oddziały: dziecięcy i położniczy. Dopiero drugi okres to czas właściwej organizacji szpitala obozowego, do której to przystąpiono w wyniku konferencji przeprowadzonej z Dowódcą Obozu Wojskowego w Fallingbostel. Szpital tymczasowo miał służyć polskiej ludności cywilnej, która tysiącami napływała do obozu. Z racji tego, że izba chorych byłego Stalagu XI b była zbyt mała na przyjęcie wszystkich pacjentów, oddziały położniczy i dziecięcy zorganizowano w jednym z bloków mieszkalnych obozu, który znajdował się w centrum miasteczka obozowego. Początkowo na wszystkich oddziałach znajdowało się 216 łóżek, jednak szybko okazało się, że nie jest to wystarczająca ilość. O rozbudowie szpitala można było pomyśleć jednak dopiero po ewakuacji Rosjan z właściwych szpitalnych budynków. W okresie tym lekarze pracujący w szpitalu, a także personel sanitarny zmagali się z trudnym zadaniem równoczesnej pracy w szpitalu, ambulatoriach oraz służbą dyżurną w obozie. Jeśli chodzi o wyżywienie, to było one wystarczające ilościowo ale nie jakościowo. Z duża pomocą przyszedł wówczas szpitalowi Brytyjski Czerwony Krzyż. Przeciętnie dziennie udzielano w tym okresie 500-550 porad ambulatoryjnych. Pacjentów wymagających operacji wysyłano do szpitala w Walsrode, podobnie jak wymagające diagnostyki rentgenowskiej, natomiast badania laboratoryjne wykonywane były w Wojskowym Szpitalu Polskim w Bomlitz. Bezpośrednio po ewakuacji chorych Rosjan do dyspozycji obozu oddane zostały budynki zajmowane przez szpital rosyjski. Do stanu używalności budynki zostały doprowadzone przy pomocy robotników cywilnych oraz jeńców niemieckich. Przy pomocy Brytyjskiego Czerwonego Krzyża oddziały zostały przerzucone i rozpoczęto pracę nad organizacją nowego szpitala. W pierwszej kolejności zorganizowane zostały oddziały: położniczy, dziecięcy, chirurgiczny, zakaźny, wewnętrzny męski i kobiecy. Ogólna ilość łóżek wynosiła 450. Zatrudnionych było 10 lekarzy polskich, 8 niemieckich, wspierani byli przez 2 studentów medycyny, a także aptekarzy, sanitariuszy oraz pielęgniarki. Stale wzrastające liczba chorych niejako wymusiła organizację kolejnych oddziałów: gruźliczego, dodatkowego chirurgicznego, laryngologicznego oraz okulistycznego. Jako pierwszy utworzony został oddział chirurgiczny - założony 7 sierpnia 1945 roku. Pozostałe jednostki szpitala to: Oddział okulistyczny, Pracownia Rentgenologiczna, Oddział Zakaźny, Oddział Gruźliczy, Oddział wewnętrzny kobiecy, Oddział wewnętrzny męski, Oddział Dziecięcy, Oddział skórno-weneryczny, Laboratorium, Referat bezpieczeństwa. Początek działalności oddziału dziecięcego to lipiec 1945. Liczył on wówczas 12 łóżek. Brakowało personelu, głownie pielęgniarek, a także pieluch, mleka, leków, środków spożywczych. Po wyjeździe jeńców sowieckich przygotowano 28 łóżek, poprawiły się warunki lokalowe, przydzielone zostały do pracy siostry niemieckie. Niestety braki żywności nadal odbijały się tragicznie na efektach leczenia. 3 października 1945 nastąpiło przeniesienie szpitala do Bomlitz, gdzie utworzono 3 oddziały: niemowląt, starszych dzieci, zakaźny. W nowym miejscu panowały lepsze warunki, pracowało na nich 15 sióstr (13 niemieckich i 2 polskie). W dalszym ciągu jednak występowały problemy z dostępem do świeżego i pełnego mleka, a także zupełny brak świeżych owoców i warzyw. Brak laryngologa powodował konieczność wysyłania pacjentów do szpitala niemieckiego. W okresie od sierpnia do grudnia 1945 roku w szpitalu leczonych było 234 dzieci. Oddział prowadzony był przez lekarza polskiego, a do pomocy miał lekarza niemieckiego. Jako jeden z ostatnich oddziałów założony został w sierpniu 1945 roku oddział skórno - weneryczny. Usytuowany on został w jednym z bloków opuszczonych przez Jugosłowian Pracami związanymi z utworzeniem kierowała Ordynator Oddziału ppor. Rogowska. Początkowo oddział urządzony na 39 łóżek, szybko jednak liczba okazała się niewystarczająca. Na oddziale pracowało 11 osób, 6 pracowników personelu polskiego i 5 niemieckiego. Polski Szpital Cywilny w Bomlitz został zlikwidowany z dniem 6 lipca 1945 roku. Jego oddziały zostały przekazane do szpitala wojskowego, który też przejął opiekę na pacjentami szpitala cywilnego, pozostającymi na tymczasowej emigracji. Na podstawie zachowanych materiałów archiwalnych nie udało się ustalić dokładnej daty repatriacji szpitala do Polski.

Decyzją KM z 21.12.2017 r. zatwierdzono inwentarz do zespołu.